Zijn er echt mensen die vrouwen die geen kinderen hebben daarop aankijken? Of op ze neerkijken? Het zal wel want ik lees de laatste tijd niks anders. Ik begrijp daar dus niks van. Jarenlang ging ik er vanuit dat ik nooit kinderen zou krijgen. Waarom ik daar van uitging? Nou eigenlijk gewoon omdat ik niet zo'n moederkloek was. Kinderen vond ik best leuk, van een afstandje zeg maar. Maar zelf? Neah, niet echt. Ik stak dat ook niet onder stoelen of banken maar ik heb daar nooit nare opmerkingen over gekregen. Het leek - achteraf gezien - wel alsof mensen dat eigenlijk wel heel logisch vonden.

Ik ken dan ook niet dat gevoel van verlangen naar een kind. Ik weet, dat klinkt vast heel gek uit mijn mond. Ik vond dat ik voor een bepaalde leeftijd een keuze moest maken: wel of niet. En bij wel, nou dan zou ik er ook voor gaan zeg maar en als dat voortplanten niet zou lukken voor een bepaalde leeftijd dan zou ik het ook zo laten. Het was heel duidelijk voor mij. Simpelweg omdat ik er dan van zou uitgaan dat "het leven" dat niet voor mij in petto zou hebben. Die "einddatum" heb ik ook trouwens aangehouden voor de laatste keer. Misschien is het omdat ik er zo instond dat het voor mij makkelijker was maar ik snap dus die boosheid niet van vrouwen die nu geen vergoeding meer gaan krijgen omdat er geen medische noodzaak is. Maar voordat iedereen over mij heen gaat vallen, ik vind het onderscheid tussen wel een man of geen man hebben (al dan niet omdat je niet op mannen valt) trouwens niet okay voor het wel of geen vergoeding krijgen van de behandeling. Ik wilde gewoon nooit het geluk van mij zelf op het bordje van een kind leggen.

En misschien dat dit ook de reden is waarom ik niet onder de indruk was van de miskramen die ik gehad heb. Ik accepteerde gewoon dat dit zo was. Ik ging er vanuit dat zo'n eitje dan geen kindje van mij moest worden ofzo. Ik was me ervan bewust dat 1 op de 10 zwangerschappen eindigen in een miskraam. That's the way it is (voor mij dan). Natuurlijk schrik je de eerste keer maar als ik eerlijk ben schrok ik sowieso van alles wat mijn lijf deed tijdens het zwanger zijn.

Inmiddels heb ik 4 kinderen en ja, ik ben een irritante moederkloek geworden (echt waar!) maar dan nog ….. ik snap echt wel waarom er vrouwen zijn die zeggen: "no way" en ik snap ook echt wel dat er vrouwen zijn die wel kinderen wilden hebben en die ze niet gekregen hebben dat ze daar van balen. Maar ik snap niet dat er moeders zijn die zich blijkbaar een übervrouw voelen en dat constant willen projecteren op vrouwen die geen mama zijn.

Ik snap ook niks van moeders die constant bezig zijn met oma willen worden. Waarom? Het zal vast leuk zijn, denk ik. En als mijn kinderen kinderen willen dan moeten ze er zeker voor gaan maar ik zie echt niet wat ik daarmee te maken heb. Als ze geen kinderen willen dan is dat wat mij aangaat prima hoor. Je kunt niet je eigen geluk in de handen van je kinderen leggen (och herm) dat is wel erg veel verantwoordelijkheid die je ze dan geeft en al helemaal niet je eigen voorplantings"drang" bij hen terug willen zien.

Maar waarom zou je in hemelsnaam vrouwen die geen kinderen hebben (al dan niet vrijwillig) als een soort van mindere zien, als iemand die egoïstisch is? Dat vind ik toch zo'n vreemde redenatie. Alsof ik als moeder de wijsheid in pacht zou hebben (bij lange na niet). Alsof ik gelukkiger ben omdat ik kinderen heb (geen idee). Alsof mijn leven betekenisvoller is (ik waag me er niet eens aan). Ja, ik ben blij met die 4 (absoluut) maar als ik ze niet had gehad dan was ik vast ook een blij mens geweest. Toen ik aan het "fokken" was had ik er wel meer willen hebben maar het zijn er maar 4 geworden. That's my life en zo heeft het blijkbaar moeten zijn. And that's okay maar mocht ik ooit zo suf doen tegen iemand zonder kinderen als ik de laatste tijd lees dat mensen doen dan zeg er vooral iets van want dan "han iech ing pan aaf" (vrije vertaling:  dan spoor ik niet").