05-02-2022 ... Diagnose Borstkanker

Tsja, en dan is het alweer achter de rug.
Aantreden om 8.00 uur. Pokke, echt?!!! Zo geen ochtendmens ikke.
Wekker zetten is echt gedoe. 🤪
Dat herrieding op 6.00 uur gezet, want ik wilde nog een wasje ophangen. Niet wetende wat ik nog wel en niet kan na de operatie, voor de zekerheid maar de wasmanden leeggewassen. De dagen ervoor enigszins opgeruimd en schoongemaakt. Laten we eerlijk zijn, kan toch geen weken duren voordat ik weer wat kan.
Nou, ja, dat had ik zo bedacht. Deze operatie kon niet erger zijn dan mijn hartoperatie. Toen lag ik in tweeën op de operatietafel. En dat hield me ook niet echt tegen om bij thuiskomst na een week, meteen de was te doen. (Er moet eerst een zwaar luik in de keuken opgetild worden om in de kelder te komen, waar de wasmachine staat.) Uitgescholden door m'n vriendinnen natuurlijk dat ik dat gedaan had, maar hé, ik heet Marion. En ik leef nog steeds.

Goed, wekker gaat en ik spring naast m'n bed. NOT. Half dood eerst maar mijn katjes te eten gegeven en de duifjes op dit onchristelijke, nog donkere, tijdstip een schoon hokje gegeven en eten. Alle diertjes om me heen eten, want ook voederhuisje was gevuld, behalve ik. Niet eens een kopje koffie mocht ik nemen. Wat kan daar nou voor kwaads aan?! Pokke!
Om 7.30 uur had ik bij dinnetje een paar huizen verderop afgesproken en hoe ik het doe, doe ik het. Maar ik was er om 7.40 uur. Hoe doe ik dat in hemelsnaam ! Ik was toch ruim op tijd wakker. Geen koffie en ontbijt, dus waar blijft die tijd?
Dinnetje moest gas er op richting ziekenhuis. We zijn er veel sneller dan verwacht. 7.50 uur. Ruim op tijd dus.
Vertelt de verpleegkundige dat ik om 10.00 uur geholpen word. Om 10.00 uur! Dat was nog 2 uur slapen extra. Pokke!
Maar waarom dan? Het is toch geen Schiphol? Omdat een operatie eerder afgelopen kan zijn of uitvalt en je dus gelijk door kan naar de operatiekamer.
Nou, er viel niks uit, dus gewoon suf wachten. Pokke
Of ik nerveus was? Nee, niet echt. Meer nerveus voor wat me daarna te wachten stond. Wat kan ik nog, ik bezig bijtje.
Mijn bloeddruk was inderdaad goed 's morgens, maar m'n hartslag heeft me dan toch wel verraden. Misschien toch een klein beetje nerveus, maar later op de operatiekamer was 'ie weer normaal. Dus ik denk dat ik gewoon best wel relaxt was.

Al kletsend met dinnetje was het ineens tijd om op te staan 😉 Eerst nog een vies operatiehemd omgeruild. Was plaksel van stickers, zei ze.
Ja, dus?.... Smerig dus!
Wat zullen ze blij geweest zijn dat ik alleen op de dagopname was, want na de operatie had ik natuurlijk ook nog wat nootjes op m'n gezang. 🤪
En dan de voorbereidingen voor de operatie.
Een schat van een anesthesist, die niet bij mijn operatie zou zijn, maar wel het infuus in zou brengen. En dat wilde ze in mijn hand doen.
NEE!!!!! Dat is inmiddels verboden terrein. Dat lukt niet. Maar ze had een mooie gevonden zei ze. En het lukte niet. Althans niet zoals zij het wilde. Het moest dieper en dat lukte niet. Pokke !
Maar ze had de oplossing, toen ze mijn paniek in m'n ogen zag. Voor de narcose was 'ie prima, en onder narcose zouden ze een andere ader zoeken. Heel goed ! Dat noem ik nog eens meedenken in mijn pijn.

Wat een spectakel toch iedere keer zo'n operatiekamer. Van alles iedereen draait om je heen. Wel leuk, dat iedereen zich voorstelde. En ja, 2 namen weet ik nog, maar ja.... die mondkapjes hè.... Die ga ik nooit meer herkennen op straat 🤣
Wat ik trouwens wel heel bijzonder vond, was dat ik m'n gehoorapparaten in mocht houden. Die kende ik nog niet.
Ik had natuurlijk geen lenzen in, dus had m'n brilletje op en die mocht ik, als ik wilde ook op tijdens de operatie. Nou, dat vond ik dan weer niet nodig, maar die gehoordingetjes wilde ik wel inhouden. Dat was ook wel praktisch achteraf gezien.
Want toen ik weer onder de levenden kwam, was het eerste wat ik kon horen, jawel horen ...
Het is goed gegaan!!
Serieus jongens... Ik ben begonnen met glimlachen en dat is niet gestopt tot op heden.
We hadden het verwacht en gehoopt, maar het is werkelijkheid geworden. De lymfeklieren zijn schoon. De uitslag van het afgenomen borstweefsel hoor ik pas over 2 weken. Maar ga ervan uit, dat dat ook schoon is, eigenlijk.

Maar ff, hè, Op zo'n steek je behoefte kwijtraken is toch wel een dingetje hoor. En ik had echt hoge nood in de uitslaapkamer. Nou ja, zeg maar enorme ruimte met nog tig anderen. Maar als ik operatie aan kan, kan ik zo'n po ook aan. 🤪 En zo geschiedde..... en toen wist ik ook gelijk dat ik snel naar huis mocht, want plassen na de operatie was een voorwaarde om naar huis te mogen.

En toen mocht ik, eenmaal op de afdeling, ETEN !!!! én KOFFIEEEEEEEEE Ik ben geen koffieleut, maar 's morgens geen koffie is dan kennelijk toch wel een dingetje voor de rest van de dag.
Omdat er verder niet naar mij omgekeken werd na het serveren van de boterham en koffie, begon ik me toch wel af te vragen of de verpleging wel wist dat ik terug was. Ik had al een uur niemand gezien. Niemand die even vraagt hoe het me gaat. Wonderlijk.
Maar het ging me goed, en ik wilde meer koffie. Dus de alarmknop ingedrukt. Ik ben toch ook net een prinses. Bellen om een kopje koffie. Maar wat moet, dat moet... koffie.

De aanlooptijd voor m'n alarm was drie minuten. Echt. Beetje sarren natuurlijk die gast die kwam.
Ondertussen had ik nog steeds een infuus in m'n arm. Kon dat ding er niet uit? Heeft 'ie ook gelijk gedaan.
Dus de volgende kop koffie kon ik zelf halen. Yeah ....

Chirurg is nog even langsgeweest om te controleren of alles nog vastzat, en toen wegwezen ....

En wat ik niet wist, maar 's avonds achter kwam, is dat 4 februari 'Wereld Kankerdag' is.
Moest toch haast wel een goed teken zijn voor me. Inmiddels een dag verder.
borstkanker
Foto: Ann Taveirne

Ik heb amper pijn. Meer last van m'n jeukende, stekende armen die ik al had, dan van de operatie.
Tuurlijk ben ik beurs, maar als ik er met m'n takke van afblijf (behalve dat ik natuurlijk veel Reiki geef), komt het goed. Mooie dunne incisies trouwens.

Gisterenavond gewoon gekookt en lekker vroeg naar bed. En dan deze twee knuffels bij me ... Wat een genot ...