Buiten was het donker, het regende en het licht van de lantaarnpalen weerkaatste in de plassen. Het terrein was verlaten. De fabrieken, waar overdag honderden mensen werkten, waren gesloten. In de verte kwam een oude Opel het terrein oprijden. Hij reed langzaam in een rechte lijn op de containers af. Die waren in het midden van het terrein bij elkaar gezet. Naast de containers stond een grote grijze afvalemmer. De auto stopte ernaast en er stapte een man uit, gekleed in een djellaba. Hij keek nerveus om zich heen. Het leek of hij op zijn hoede was. Hij trok zijn capuchon nog iets verder over zijn hoofd en liep naar de achterbak van zijn auto.

Uit de achterbak haalde hij het lijk van zijn broer. Hij had er een deken omheen geslagen en daaromheen had hij een waslijn gewikkeld. Hij dumpte het lijk in de afvalemmer. Om het geheel te verzwaren zocht hij een paar grote keien. Daarna deed hij het deksel erop en plakte hem vast met breed zilverkleurige plakband, dat hij ‘s middags bij de bouwmarkt gekocht had. Hij duwde de emmer op zijn kant en rolde hem naar de kade. Vervolgens gaf hij de emmer een harde trap en met een plons verdween hij in de diepte. Hij bleef nog even staan kijken of de emmer goed zonk.

Het deed hem niets dat zijn jongere broer, waar hij vroeger zo gek op was, nu naar de bodem zakte. Het was zijn verdiende loon. Hij had hem al vaker gewaarschuwd, iedere keer dat hij aan zijn vrouw had gezeten. Zogenaamd onschuldig en voor de lol, maar de manier waarop hij erbij lachte en hem aankeek irriteerde hem mateloos. Hij voelde zich door hem gekleineerd en uitgedaagd. Hij had hem duidelijk gezegd, dat als hij erachter zou komen dat hij haar verleid had, hij hem zou vermoorden. Zijn broer had hem in zijn gezicht uitgelachen en hij had niet geloofd dat hij tot zoiets in staat zou zijn.

Dit keer was zijn broer te ver gegaan. Hij had ze samen betrapt, nota bene in zijn eigen bed. Het kwam niet als een verrassing, hij had er altijd rekening mee gehouden dat het kon gebeuren. Nu moest hij het doen. Wat voor kerel zou hij zijn als hij geen wraak nam, als hij zijn woorden niet in daden zou omzetten. Een slapjanus, een loser. Hij zou zichzelf nooit meer in de spiegel kunnen aankijken.

Hij liep terug naar zijn auto. Het regende nog steeds. Hij moest opschieten anders kwam hij te laat voor het feest. De hele familie kwam bij elkaar voor de gezamenlijke maaltijd. Zijn vrouw en dochter zouden op eigen gelegenheid gaan, want hij had nog een klus te klaren. Bij de eerstvolgende betaalautomaat pinde hij nog wat flappen en daarna reed hij met grote snelheid naar zijn ouderlijk huis, de verkeersborden negerend. In zijn binnenspiegel zag hij nog net een camera flitsen, maar dat interesseerde hem niet. Hij voelde zich oppermachtig. In zijn ogen had hij een goede daad verricht.

Hij schoof aan tafel. Daar stonden de heerlijkste gerechten op, die zijn moeder en zussen hadden klaargemaakt. Dat werd standaard gedaan bij feestdagen. Dagenlang hadden ze in de keuken gestaan. De lamstajine was zijn lievelingsgerecht. Iedereen was er, de hele familie van jong tot oud, behalve zijn broer. De stoel tegenover hem, waar zijn broer altijd zat, bleef leeg. Na een half uur zei zijn moeder: “waar blijft Ayoub toch”.

© Yvonne 1960-1980, dit verhaal is geschreven voor de schrijfuitdaging van december 2018 van Hans van Gemert, waarbij de volgende tien woorden verplicht gebruikt moesten worden; pin, waslijn, plakband, standaard, deken, verrassing, camera, verkeersbord, lantaarn en afvalemmer.
Foto: Pixabay