Toen ik zo'n 30 jaar geleden een relatie met mijn huidige man kreeg, kreeg ik mijn schoonvader er gratis bij. Ik moest lang aan hem wennen. Vooral aan zijn humor en aan zijn directheid. Ik vond hem een beetje bot en intimiderend. Ik wist ook nooit goed wat hij nu eigenlijk van mij vond. Betekenden zijn grappen dat hij mij eigenlijk niet zag zitten als schoondochter? Of waren ze juist een goed teken? Volgens mijn man zat het wel snor. Ik voelde mij toch onzeker. Ik dacht dat wij elkaar niet lagen.
Na al die jaren weet ik beter. Zijn genegenheid verwoorden, dat is een brug te ver. Maar zijn daden spreken boekdelen. Dat hij al jaren een bepaald soort aardbeien kweekt omdat ik die de lekkerste vind. Hoe hij altijd voor me klaarstaat. De manier waarop hij mijn hand drukt. Zijn knipogen. Het bureau dat hij als verrassing voor mijn veertigste verjaardag ontwierp en bouwde: wéken is hij daarmee bezig geweest. Dat hij steeds vaker een lading ingevroren maaltijden voor mijn moeder en stiefvader meegeeft: "dan hoef jij niet zoveel te koken, want je ziet er moe uit." Mijn schoonvader heeft het grootste hart.
In de aanloop naar vaderdag plaats ik elke dag een stukje over vaders in mijn omgeving.
