In de achteruitkijkspiegel van de auto kijkt een paar waterige blauwe ogen me aan.
De binnenhoekjes zijn rood.
Mijn neusrandjes zijn duidelijk teveel met vocht en zakdoekjes in contact gekomen.
Ik zucht, trek mijn dubbele sjaaltje half over mijn gezicht en stap uit de wagen.
De 'war-zone' in.
Gewapend met een pocketformaat desinfecterende handgel in de zak van mijn jas kan me niks overkomen, toch ?

Ik maak een winkelkarretje los en ga in de wachtrij op de parking aanschuiven.
Zeven mensen voor mij.
Valt mee.
Want in de plaatselijke Aldi gelden nieuwe regels : 15 mensen maximum.

Bij de ingang staat een potige bodyguard die de automatische schuifdeur handmatig bedient.
Hij neemt het wel erg letterlijk, die 15.
Hij wacht tot ze alle 15 buiten zijn en laat er dan 15 weer binnen.
Op de vraag van iemand waarom hij niemand eerder binnen laat, komt de reactie dat het anders moeilijk bij te houden is.
Ik begrijp niet wat daar zo moeilijk aan is, maar kom...
Hij stond duidelijk vooraan toen de spieren uitgedeeld werden en vond de wachtrij met de hersenen iets te lang.

Om zijn positie kracht bij te zetten, laat hij met de speciale sleutel bij de deur een volgende klant buiten, sluit hij opnieuw, zet zijn voeten op heupbreedte uit elkaar en steekt zijn duimen in de lussen van zijn broeksriem. Ellebogen naar buiten.

En dan voel ik het …
Wanhopig probeer ik het te negeren.
De kriebel steekt de kop op.
Ik durf mijn neus niet dichtknijpen.
Ik heb het handvat van de winkelkar vast.
Ik zie zo al die virusdingetjes over mijn handen krioelen.
Kleine bolletjes met tentakeltjes en zuignappen.
Ze lachen me uit.
Maar het is niet te omzeilen.
De binnenkant van mijn elleboog is geen goede keuze, dat weet ik.
Dit wordt geen droge niesbui.
Ik gris mijn schone, gestoomde zakdoek uit mijn jaszak, trek de sjaaltjes naar beneden en vuur een niessaldo af in de zakdoek.
Een serie van 3. Met ferm gesnotter er achteraan.
De kriebel zit ook in mijn oren en mijn keelholte. (Of zat die er daarnet ook al ?)
Ook de hoestbui is niet te onderdrukken.

Loading full article...

Zo herkenbaar. Ik heb er niets eens hooikoorts voor nodig. Hoest, nies en snotter al een groot deel van mijn leven. Het ergste is dat het verergert als ik in een situatie kom of ben waar dat problemen oplevert of maakt dat ik erg opval. Gewoon zenuwen denk ik.
@casapapusilor Ik herken het ook wel. Ik ben het hele jaar door wel ergens allergisch aan. Maar de berken zijn het ergst !
Die stomme berken bij jou hebben een complot gesmeed met de tuturutu of pauwenbloem (officiele naam: caesalpinia pulcherrima) bij... Show more
@Soberana Ik neem een 'antihistamientje', want in de meeste neussprays zit iets waar ik ook weer allergisch op reageer, maar de berken breken overal door bij mij. Die zijn het ergst. Er was de afgelopen dagen ook een stevige wind en veel zon, na weken van regen. Dus nu zijn ze enthousiast in de voortplantingsmodus geschoten.
More replies (1)
Ja die hooikoorts maakt momenteel ook veel slachtoffers.
Ik hoor er een spannend muziekje bij...
@Ingrid Tips en meer 💡 Tja, we leven nu eenmaal precies in een film...
More replies (1)
Een herkenbaar dilemma... Elk jaar hetzelfde gedoe, maar nu inderdaad wel heel lastig....
@Hans van Gemert Ik zie zelfs mijn gezinsleden argwanend naar me kijken, af en toe.