De aandacht van mijn man voel ik verslappen. Hij heeft niets met water en duiken, hij kan niet eens zwemmen. Ik voel zijn teleurstelling, dacht hij mij op één of andere fout uit mijn verleden die me in moeilijkheden zou kunnen brengen te betrappen, is het slechts een hinderlijke aanbidder.

'Maar er is meer...' Even stop ik voor het dramatische effect en omdat ik niet zeker weet of ik het wel door moet zetten.

'Vertel,' hoop gloort weer in zijn ogen.

'Toen die eerste week, toen hebben we wat stoms gedaan, hij en ik...'

'Ja? En?'

'Die juweliersoverval in IJsselmuiden van twintig jaar geleden? Het heeft zelfs het nieuws gehaald...' Controlerend gluur ik door mijn wimpers naar mijn man, ik heb zijn volledige belangstelling weer gewekt. 'De buit is spoorloos verdwenen en de daders zijn nooit gepakt. Wij waren het.'