Met een diepe zucht sla ik het boek dicht. Ik heb tig keer het woord Casablanca gelezen, Het wordt tijd dat het meisje van Casablanca een naam krijgt: die heeft ze allang, maar het begint me te irriteren dat ze door de huidige ik-persoon nog steeds 'het meisje van...' wordt genoemd. Morgen maar weer een nieuwe poging wagen om me door dit boek heen te worstelen.
In gedachten ben ik nog steeds bij afgelopen zaterdag.
Mijn ontmoeting met de schrijfster van 'Ontsnapt aan de dood'. Het relaas van hoe ze onbedoeld in een crimineel circuit terecht kwam, door foute, vooral naïeve beslissingen steeds dieper in de shit kwam te zitten. Een verhaal wat bijna niet te geloven en te bevatten is voor anderen. Haar boek staat nu prominent op mijn speciale plankje. 'Ontsnapt aan de dood,' het zou mijn eigen verhaal kunnen zijn, maar dan anders. Zoveel anders en toch ook...
Met lood in mijn schoenen liep ik op haar af. Geforceerd vrolijk begroette ik haar. De omhelzing voelde vertrouwd. We kennen elkaar ook al een behoorlijk tijdje van diverse sociale mediasites.
Trots toonde ze haar handpalm. Eén minuscuul vulpenstreekje was er te zien. Engelina zei lachend dat ze zo bijhield hoeveel boeken ze die dag signeerde. Ik glimlachte. Voelde me met regelmaat ongemakkelijk, maar dat had zeker niets te maken met hoe ze mij benaderde.
Na wat luchtig gegein over hoe ze eigenlijk de 'moeder' van ons eerste boek was, sprak ik mijn bewondering voor haar uit, hoe ze zich zo bloot durfde te geven, zo eerlijk uitkwam voor haar fouten, en begon voorzichtig over dat ook ik met de gedachte rondliep om mijn levensverhaal op te schrijven.
Toen Engelina zich richtte tot andere belangstellenden ging ik de Readshop in waar mijn dochter en man een agenda aan het kiezen waren. Plichtmatig mengde ik me ook in de discussie welke de voorkeur zou moeten hebben. Maar helemaal erbij was ik niet. Mijn gedachten zwierven terug in de tijd.
Naar de tijd dat ik mijn koffer pakte, voor de kleinste verhuizing ooit, die de grootste impact op mijn leven heeft gehad. Het was alsof ik een veelkleurige kaars in mijn vernevelaar had gepropt, ademde vrijuit de giftige dampen in en kieperde de restanten van mijn huwelijk in de afvalbak. Nog even staarde ik wezenloos naar de kapstok, raakte de jassen van mijn kinderen aan en stapte de deur uit.
Buiten gekomen ontsnapten de valse tinten die mijn leven kleurden eindelijk mijn mond, ze vormden een grillige regenboog.
'Wil je het boek nog kopen?' vroeg mijn lieve man. Wazig keek ik hem aan. Het was niet mijn bedoeling, ik kende het stukje levensgeschiedenis van Engelina al, ik had het al gelezen.
'Ach,' zei ik schouderophalend.
'Als je bij haar kunt pinnen, kan het wel.'
Het zou haar weer een stapje dichterbij een geheel blauwe hand brengen, dus stemde ik in.
Er waren nog zoveel dingen die ik haar wou vragen, over haar verleden, over Utrecht, waar wij ook een horecabedrijf hadden gehad. Wij zijn daar ook met criminelen in aanraking gekomen. Op andere wijze, maar toch ook veel overeenkomsten. Hou oud was je toen? Naïef jong? Waarom schrijf je over zulke gruwelijkheden en laat je de diepere gedachtes varen? Is het uit zelfbescherming? Maar het zou het boek naar een hoger niveau kunnen tillen. Het zou je missie ten goede kunnen komen. Zo wijten mensen het vooral aan domme ondoordachte beslissingen... Ik stelde ze niet. Uit respect en uit begrip. Vertellen en schrijven over de dingen die je meegemaakt hebt is de eerste stap. Jezelf daarnaast ook nog eens geestelijk geheel blootgeven is soms teveel van het goede. Ik snapte dat, ook zonder de vragen te stellen.
Nog even op de foto. Na een paar mislukte selfies schoot mijn man maar enkele digitale kiekjes. Het was nog een hele klus voor Engeltje om haar beide ogen te openen, maar wonderwel lukte het alsnog. We namen afscheid, met moeite, met veel omhelzingen, nog eentje, nog maar een knuffel, nog een stevige en toen liepen we weg.
'Zoooo,' zei mijn dochter. 'Dat leek op intieme vriendschap for ever!'
'Ja, maar we kennen elkaar ook al jaren van hyves, facebook en Yoors.'
'Echt kennen kan je dat niet noemen, je weet nooit wie er schuil gaat achter plaatjes en verhaaltjes, misschien is het wel allemaal vals.'
En met die tegelwijsheid van dochterlief, verlieten we Coevorden weer.
Het was enig om je te ontmoeten, Engelina, niets vals aan, een heerlijke open en warme persoonlijkheid. Dankjewel.
