Het was een heel karwei geweest, maar nu was het af. Eindelijk. Vol trots bekeek Joris het resultaat. Hij knikte. Jawel, het was helemaal goed. Wat zou Manon opkijken! Er diende nog slechts één ding te gebeuren. Het passende inpakpapier werd met enkele tientallen meters plakband om de surprise bevestigd.
Hij keek om zich heen. Surprise maken was mooi, maar het veranderde je kamer nogal gauw in een soort slagveld. Overal lagen snippers papier en hier en daar ontdekte hij een ontsnapte klodder verf. Zelfs op zijn deken zat een ongewenste rode vlek. Nou ja. Je kon niet alles hebben. Snel veegde hij de overgebleven snippers en stukken papier bij elkaar en deponeerde ze in de afvalemmer. Enkele kleine snippers die tussen de naden van de parketvloer waren gevallen kon hij met een pincet gelukkig ook opruimen.
De kinderen van groep acht moesten een kwartiertje eerder op school zijn, zodat ze heel onopvallend hun pakket midden in het klaslokaal konden achterlaten. Meester Hans hield de wacht, zodat er niet tussen de pakketten gesnuffeld kon worden.
Even later was het dan zover, vierentwintig gespannen kindergezichten keken elkaar in de kring aan. Meester Hans had de camera in de aanslag, om alle creaties vast te leggen. De pakketten konden eindelijk één voor één worden opengemaakt. Het gedicht moest hardop worden voorgelezen, dat vond Joris eigenlijk het minst leuke gedeelte. Er waren twee dingen waar hij gewoon niet op kon wachten. Natuurlijk, het pakket dat hij zelf zou krijgen. En het pakket voor Manon. Wat zou ze ervan zeggen? Zou ze zijn verrassing leuk vinden? Hij hoopte het maar.
Eerst was Jop aan de beurt om uit te pakken. Daarna Elsje. En toen hijzelf. Wat een raar, lang pakket was dat! Voorzichtig pelde hij het papier ervan af. Er kwam een verkeersbord in een standaard tevoorschijn, een verkeersbord van een verplicht fietspad. Joris kreeg een kleur. Ja, dat vergat hij soms wel eens, dan fietste hij gewoon over de stoep. Uit het verkeersbord kwam een doos stiften. Dat was dan wel weer leuk.
Daarna was Manon aan de beurt. Joris hield zijn adem in.
'Oh!' klonk het, en dat werd door de andere kinderen herhaald.
Uit het pakket kwam een lange stok tevoorschijn. Aan het eind hing aan een stukje waslijn een prachtige lantaarn, waar een echt lampje in brandde. Manon haalde er een pakje met een hartvormige kaars uit.
'Oh mooi!', riep ze. Ze keek Joris aan, die met een kleur als een boei terugkeek. 'Dank je wel,' zei ze zacht, 'dat vind ik heel lief van je!'
(c)2018 Hans van Gemert. Afbeelding: Pixabay
Passend in de schrijfuitdaging van december 2018, waarbij een tiental steekwoorden gebruikt moest worden. Lees er hier meer over:
