Een verborgen boodschap (deel 19)
De vlammende pijn in mijn arm waar hij me zo ruw vastgegrepen had, poog ik te negeren. Verdorie, wanneer verslapt de greep nou eens?
'Vertel, wijf, de waarheid! Ik heb er recht op!'
Hij verliest alle controle over zijn hele wezen. Ik herken hem niet meer, is dit nou de liefhebbende zachtaardige man waar ik tot over mijn oren verliefd op geworden ben? Maar hij lijkt ook helemaal vergeten te zijn waar we ons bevinden. Het schommelen van het bootje is niet langer rustgevend. De golven van het IJsselmeer slaan over de rand. Het doet mijn man niet terugdeinzen, hij schijnt zijn watervrees helemaal overwonnen te hebben. Ik ruk me los uit de bankschroefklauw. Dat zal wel een lelijke beurse bloeduitstorting worden.
Dan draaien zijn ogen even weg, ik neem het korte moment meteen waar en geef hem een zetje.
