#MyFeelings 14 'Toevallig was het Carnaval...'

...en toevallig was het Carnaval. Mijn tante Kelly was jarig; naast die van ome Bert, één van de weinige verjaardagen waar ik naartoe wil. Een zuster van mijn vader, waar moeder en ik beiden goed contact mee hebben. Kinderen en kleinkinderen plus aanhang zijn aanwezig uiteraard. En wie komt er binnen? Pa. Dat de relatie over is tussen mijn moeder en hem, is geen geheim. Al bijna 30 jaar. En elkaar nooit meer gezien... tot nu. Niet verwacht want hij komt daar nooit. Nagenoeg nooit, tenminste.

Ook voor mij een onaangename verrassing want voor zover er ooit iets geweest is als een 'vader/zoon relatie', was die onlangs wat mij betreft wel beëindigd. Ongeveer zijn openingszin tegen iedereen óf tegen het luchtledige was deze; "Ik ben er géén jaar meer!".  Oké, dacht ik, als je hier de toon mee wilt zetten, is de vraag van mijn kant -als ik die überhaupt al had willen stellen- "Hoe is het, Pap?" wel overbodig nu. Dat soort uitspraken werkte vroeger wel, maar nu niet meer. Iedereen gaat dood, jij niet alleen. En iedereen heeft ook problemen, jij niet alleen. Die emotionele chantage kots ik uit. Zijn uitspraken vroeger; "ik ga een touw halen" en: "Als ik straks kapot ben dan...", ja daar had je me als kind wel goed mee te pakken. Je eigen jonge kinderen verantwoordelijk maken voor jóuw gevoel. Ook mijn moeder, zijn ex-vrouw dus, is daar niet van bespaard gebleven destijds. Maar jouw mantra's hebben aan kracht ingeboet. Ze bereiken het door jouw zó gewenste effect niet meer; wat dat ook moge zijn. Verder was het een verjaardag met voelbare spanningen; elkaar niet aan (durven) kijken en geen stom woord gezegd. Maar met Carnaval mag je een masker opzetten toch? Hoef je niet diegene te zijn wie je anders bent? Dat kwam nu dus goed uit:

Je zit er wel, maar ik ken je niet.

Een gesprek (b)lijkt uit den boze...

Totaal geen woorden en stil verdriet...

Je zit er wel, maar ik ken je niet.

Je entree? Het bekende lied.

Uit je mantra's, lukraak iets gekozen...

Je zit er wel, maar ik ken je niet.

Een gesprek (b)lijkt uit den boze...

Ook alweer toevallig; dit was natuurlijk geen gewone mis. Had ik achteraf wel kunnen weten. Jammer dat ik nu net geen mobiel bij me had. Neem je niet mee naar de kerk natuurlijk. Deze keer was dat toegestaan en alles mocht nu ook, tot op zekere hoogte natuurlijk. Het was een hele grappige dienst uiteraard en omwille van de tijd, werden er delen van de dienst overgeslagen. "De collecte slaan we natuurlijk niet over!", aldus een lachende pastoor. "Maak ons rijk!", vervolgde hij. "Oja, muntgeld mag er ook in." Haha, ik vond zijn uitspraken hilarisch! Het koor van- of namens C.V. "de Pintewippers" had ook geweldig gezongen! Maar ik ben meer rustig, bedeesd. Tenminste aan de buitenkant. In mij gingen er intussen hele andere dingen om. 'Pa', bijvoorbeeld. Het liet me tóch niet koud. Terwijl het feestgedruis doorging, wat ik kennelijk niet meer gewend ben, zit ik er houterig bij. Is er dan niks meer over van mijn Brabantse 'roots'?

Van Drenthe naar Noord-Brabant...

Altijd zoekend, naar mijn thuis.

Waar ligt mijn beloofde land?

Van Drenthe naar Noord-Brabant...

In de nacht, door Niemandsland.

Terwijl ik over wegen suis...

Van Drenthe naar Noord-Brabant...

Altijd zoekend, naar mijn thuis.

Niet dat het precies klopt qua tekst; zo had ik absoluut geen mooie kindertijd en ook 'het huis' staat er nog. Maar de heimwee, het gemis, verdriet, etc. wordt door Sanne perfect vertolkt vind ik.