Lees hiervoor:

Het licht van de helmlamp dringt niet ver in de duisternis van de oude mijn door. Het is voldoende om mijn weg te kunnen vinden, maar onvoldoende om te zien waar het geluid van die voetstappen vandaan komt. Prettig is dat niet, het voelt eerder bedreigend. De opkomende angst knijpt mijn keel dicht, alsof een stel overijverige vingers iets te hard aan het knijpen is. Ik voel me beurtelings koud en warm worden, van ijsklontje naar gloeitomaat in een paar seconden, ik kan dat.  Die verdomde fles whisky, die me als een onverwacht presentje in handen is gevallen, schiet me weer door het hoofd en ik neem me voor om voortaan de drank te laten staan.  Nou ja, dan toch in ieder geval een paar dagen. Of vandaag. 

Even flink mijn hakken in de grond duwen, dat wil nog wel eens helpen op zo'n moment. Ik word inderdaad weer iets rustiger. Ik haal even diep adem en concentreer me op het geluid. Het lijken niet één maar twee stel voetstappen, en nu meen ik in de verte een minuscuul lichtpuntje te zien, dat vaag weerspiegelt in het gesteente van het dak van deze mijngang. Of plafond, hoe noem je zoiets.

In een donkere, deels ingestorte mijn liggen de ontsnappingsmogelijkheden niet zomaar rijkelijk voor me uitgespreid,  dus ik richt me op dat licht, dat kan mijn redding zijn, misschien zelfs mijn enige.

Loading full article...