Romantische observaties

Wat camera's van bewakingsdiensten zoal registreren...

Lees ook het parallelle #verhaal  :

'Wil jij nog koffie?'

'Ja, lekker doe maar.'

'Prima. Koekje erbij?'

'Alleen als het zo'n hazelnootkoekje is, van die droge dingen hoef ik niet.'

'Oké!'

Jeroen schoof zijn stoel naar achteren. Het was altijd prettig om eventjes op te staan en het werk aan een collega over te laten. Hij wreef zich door de ogen. Al dat turen op het beeldscherm was toch best inspannend voor de ogen, soms kreeg je er zelfs hoofdpijn van. Een goede bril zou veel kunnen oplossen, maar de ijdelheid schreef hem voor dat hij het bij een paracetamoltabletje moest houden. Voorlopig dan.

Hij was al snel terug met twee kopjes koffie. 

'Bah, een voetenbadje!'

'Ja, sorry, de kopjes waren een beetje vol. Hier, een stukje keukenpapier, dat kun je onder je kopje leggen.'

'Dank je.'

Met kleine muizenhapjes knabbelde Joris aan zijn koekje. Dan deed je er langer mee, al vond collega Jeroen dat maar onzin. 'Dan proef je het koekje niet eens meer, met die kleine hapjes,' zei die altijd. Boeien. Hij wel, en dat telde.

De tweede monitor van links gaf een nogal troosteloos beeld van een verlaten parkeerplaats waar een langdurige regenbui het sinistere beeld alleen maar verhoogde. Bewakingsdienst, het leek zo spannend, maar in de praktijk betekende het maar al te vaak hele lange, saaie dagen, met als triest dieptepunt: de nachtdiensten. Het werk was in ieder geval simpeler geworden nu alle beelden via internet werden doorgeseind naar hun kantoortje. Vroeger moest er via een telefoon worden ingebeld, dat gaf nogal eens technische problemen, om het over de torenhoge telefoonrekeningen maar niet te hebben.

Op de meest linkse monitor was een klein stukje van de weg te zien die naar het parkeerterrein leidde. Een kleine beweging trok de aandacht van Joris. 'Kijk, die zijn nog laat aan de wandel.'

Jeroen keek op. 'Wat hebben die nou? Loopt er nou een met een vloerkleedje?'

'Warempel. Lopen die met een lijk of zo?'

'Nee, daar is het niet zwaar genoeg voor.'

'Waar gaan ze naartoe?'

'Geen idee. Er staan geen auto's, het parkeerterrein is leeg.'

'Kun je inzoomen?'

'Niet met die camera. Misschien komen ze dichterbij?'

'Het lijkt erop. Volgens mij gaan ze naar de achterdeur.'

Gespannen volgde het tweetal bewakers de verrichtingen van het tweetal in de regen en zagen hen bij de achterdeur van de supermarkt stilstaan.

'Ze hebben een sleutel.'

'Nou, dan zijn het geen inbrekers. Volgens mij weten ze ook de code van het alarm.'

'Mooi,' liet Jeroen een zucht van verlichting ontsnappen, 'dan hoeven wij er niks mee.'

'Precies.' Van de ene kant was het spannend als er echt boeven op pad waren, maar het bewakerskamertje was in ieder geval warm, droog en voorzien van koffie, soms ook flesjes fris en gehaktballetjes. Bovendien zaten ze niet te wachten op het invullen van stapels documenten en het doorlopen van allerlei procedures. 

Het staren naar onbeweeglijke beelden is uiteraard minder leuk dan het kijken naar een scherm mét beweging en daarom bleven ze via de volgende monitor het tweetal in de winkel volgen.

'Kijk, die ene met dat vloerkleed gooit een doosje eieren op de grond.'

'Ik zie het. Dan zal nou alles lekker vol zitten met eierdooier.'

'Nou, het zijn duidelijk geen boeven, ze ruimen alles netjes op.'

'Gelukkig. Kijk, ze leggen het kleedje neer bij de stelling met terrasreinigers.'

'Rare tijd voor winkelinrichting, en komen zelfs lichtjes bij, zie je dat?'

'Ze doen maar, het is blijkbaar goed volk. Jij nog een kop koffie?'

'Ja lekker. Ik loop wel even met je mee, anders krijg ik weer een voetbadje.'

'Prima.'

En zo kwam het dat de overige bezigheden van het tweetal in de winkel vooralsnog niet aan het licht kwamen…

(c)2019 Hans van Gemert