Interview met een rotte appel
Ik loop naar een mopperende appel op mijn fruitschaal en vraag: ‘Hé, waar heb je last van?’
‘Heb je mij de laatste tijd wel eens goed bekeken?’ antwoordt hij.
‘Eh, nee, het is een beetje donker hier. Al die buien van de afgelopen dagen zetten mijn woonkamer in de schaduw.’
‘Smoesjes! Maar vooruit, zet me eens in het licht.’
Ik voldoe aan zijn bevel. ‘Zo goed?’
‘Helemaal niet goed. Kijk nou toch eens: ik ben helemaal rot!’
‘Je hebt gelijk. Wat rot voor je.’
‘Behoorlijk rot ja! Waarom heb je me niet opgegeten?’
‘Eh...’
‘Nou? Vertel op.’
‘Ik denk dat ik gewoon te laat was.’
‘Nee, dat geloof ik niet. Er liggen nog meer appels op de schaal.’
‘Maar die zijn niet rot,’ zeg ik.
‘Nou, en? Ik heb je al dagen geen appel zien eten.’
‘Ja, dat is waar,’ geef ik toe.
‘En waarom niet?’
‘Nou ja, ik was afgelopen week jarig en dan grijp je toch wat makkelijker naar taart en chips en zo.’
‘En dan laat je mij gewoon verpieteren!’
‘Het spijt me. Hoe kan ik het goedmaken?’
‘Eet me alsnog op.’
‘Liever niet. Ik wil niet ziek worden.’
‘Maar je kan mij toch niet zomaar laten verrotten?’
‘En als ik je buiten neerzet?’
‘Wat is er buiten?’
‘Insecten, zoals fruitvliegjes en wespen. Die zijn dol op rottend fruit.’
‘Echt waar?’
‘Ja, daar wordt er echt van je gehouden!’
‘Waar wachten we dan nog op?’
Ik neem de enthousiaste, aangetaste appel mee naar buiten en neem daar afscheid.
Daarna werp ik mijn overgebleven appels op de fruitschaal aan een nauwkeurig onderzoek. Ik wil wel blij fruit hebben, natuurlijk.
#interview #appel
