Het is laat, donker, en bovendien koud en nat. Mijn fiets heeft me weer eens in de steek gelaten. Beter gezegd: mijn fietsband. Alweer. Ik weet het wel, die binnenband moet hoognodig vervangen worden. Ik heb 'm nu al zo vaak geplakt dat je beter van een plakband dan van een binnenband kunt spreken. Maar ja, beetje pinnig aangelegd, dus ik blijf het maar uitstellen. Nu ik zo met die fiets aan de hand door de kou worstel ben ik toch overtuigd: ik ga morgen langs de fietsenmaker.
Ze zijn aan het verbouwen, bij ons in de flat. Het heet met een duur woord 'renovatie', maar er gebeurt niet veel meer dan een likje verf en hier en daar wat nieuwe tegeltjes in de keuken. De een of andere goochemerd heeft voor al die werkzaamheden een bouwcontainer zo neergezet dat de bergingen nauwelijks bereikbaar zijn. Ik heb het te koud en ik geef het dus snel op. Ik ben trouwens niet de enige, er staan allerlei fietsen aan de lantaarnpaal vastgemaakt. Gelukkig is er bij het verkeersbord met die grote P erop nog een plekje. Een fiets gewoon op de standaard zetten is hier geen optie, het enige dat je dan te wachten staat is een onprettige verrassing in de ochtend. Fietsen hebben geen automatische pootjes en ook zelfrijdende fietsen bestaan naar mijn weten nog niet, maar er gebeuren 's nachts onverkwikkelijke dingen met gemakkelijk bereikbare exemplaren. Op camerabeelden is de volgende ochtend weinig meer te zien dan figuren met bivakmutsen die de gemakkelijke buit op aanhangwagentjes plaatst.
Ik heb een flinke fietsketting, zwaar en degelijk uitgevoerd. Ook daarin leer je bij. Goedkope fietskettingen worden net zo gemakkelijk doorgeknipt als ware het waslijntjes. Als je die gebruikt blijft er van je trouwe rijwiel niets anders over dan de restanten van die ketting, en die moet je nog zelf in de afvalemmer gooien ook.
Als ik eindelijk mijn fiets stevig heb verankerd controleer ik nog even of het verkeersbord zelf stevig genoeg in de grond staat. Dieven deinzen nergens voor terug, maar gelukkig hoef ik niet bang te zijn dat ze het hele bord uit de grond tillen om mijn fiets simpel te kunnen meenemen. Het ding staat stevig genoeg.
Rillend ga ik naar binnen, ik ben langzamerhand door- en doorkoud geworden. Nog even een drankje, een warme douche en dan lekker onder de warme dekens. Tot morgen!
(c)2018 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay
Dit steekwoordenverhaal past in de schrijfuitdaging van december 2018:
