02-02-2020 ... Leef !! Denk in mogelijkheden ...
Na jaren zelf onder vuur te hebben gelegen als het om mijn gezondheid ging, mag ik wel zeggen dat ik er relatief goed vanaf ben gekomen. Ik kan in principe nog alles, zij het dat mijn conditie het hier en daar laat afweten, maar daar kan ik (inmiddels) mee leven.
Gisteren was ik bij mijn huisarts. Ik had hem al vier jaar niet meer gesproken, maar mijn gammele oren moesten uitgespoten worden. De audiciën zegt nog; 'doe het bij je KNO arts, want die zuigt je oren leeg, en bij een huisarts wordt dat nog met water gedaan en dat doet pijn.'
Nu had ik ooit een KNO-arts, maar die vond ik niet zo grappig. Hij mij ook niet, want ik stelde teveel vragen en zijn ongeduld nam toe. Waarom? Is slechthorendheid voor hem zo normaal geworden dat vragen erover hem storen? Uiteraard heb ik zijn ongeduld genegeerd.
Kortom exit dude, en heb ik geen KNO-arts meer.
Goed, op naar mijn huisarts. Altijd geïnteresseerd in z'n patiënt. Ik heb het echt getroffen met hem. Z'n partner is vorig jaar met pensioen gegaan en hij was ook een toffe peer.
We hadden natuurlijk nog wel wat bij te praten en ik kon hem alleen maar goed nieuws geven. Hij was oprecht blij voor me.
Laten we eerlijk zijn, vier en een half jaar geleden had ik geen idee dat er nog leven na een hartinfarct (of 3) zou zijn voor me.
Inmiddels werk ik alweer 2 jaar en zelfs meer uren dan ervoor. Wie had dat gedacht? Ik niet in ieder geval. En terwijl we er over praten, vertelde ik, nadat mijn werkgever van destijds, me totaal negeerde in mijn ziekteperiode, hoe belangrijk werk kán zijn in je leven. Sinds ik weer werk, ben ik zienderogen opgeknapt. Mentaal en fysiek. Toegegeven dat ik leuk werk had en heb. Dat scheelt natuurlijk wel op je gemoedstoestand als je jezelf niet naar je werk hoeft te slepen.
En nu ik een nieuwe werkgever heb, waarbij ik aanzienlijk beter verdien, ben ik jaren vakantie aan het inhalen, wat mijn leven nóg eens leuker maakt.
En dan lees ik vanochtend een verdrietig bericht op Facebook. Een leeftijdgenoot, die ik overigens niet persoonlijk ken, is onverwachts gestorven aan kanker. (welke na jaren terug was gekomen) Binnen twee weken. TWEE weken ! En ik huil. Ik volgde haar zo graag, want ze was zo grappig en vol levenslust en daar deed ze ook wat mee met die lust. Ik benijdde haar wel eens dat ze de mogelijkheden had om te reizen en te doen wat ze wilde. Ik denk dat ze nog alles uit het leven heeft kunnen halen wat mogelijk was.
Inderdaad, maak jouw eigen kleine leuke wereld en doe wat je (nog) kan. Leef. Mooi gezegd.