Oom Frits en tante Coby op wintersport
Hieraan vooraf gaat:
Het begin van deze reeks:
Op diverse verzamelplekken in het land worden reislustigen ingeladen alvorens de bus naar de beloofde sneeuwrijke gebieden afreist. Het is een lange zit, die sneeuw is toch een eindje verder dan oom Frits en tante Coby gehoopt hadden. Ook de overige weggebruikers werken niet best mee, je vraagt je af waarom er zoveel mensen tegelijkertijd naar de wintersport onderweg lijken te zijn.
Gelukkig komt er aan elke beproeving ook een eind, en dat geldt ook voor een busreis naar het winterwalhalla. En dat is maar goed ook, de laatste paar uur was het op de weg niet zo prettig meer. De aanvankelijk prettige sneeuwval was geleidelijk overgegaan in een dicht sneeuwgordijn. Straatsteentjes zijn niet meer te zien, alles is bedekt met een dik, wit tapijt waarover de bus zich voorzichtig glibberend voortploegt, zo nu en dan met een beangstigende schuiver.
Het is al donker als de vakantiegangers met hun spullen over de parkeerplaats naar het hotel schuifelen. Dat is een hele opgave, het valt niet mee om hier overeind te blijven. Als tante Coby de grond onder zich vandaan voelt schuiven grijpt ze zich vast aan de eerste de beste steunpilaar die ze kan vinden. En dus bekijken oom Frits en tante Coby even later de sneeuwbodem van dichtbij.
