Vol afgrijzen kijk ik naar het laatje. Daar zou zelfs het briefje niet meer in gepast hebben. Laat staan de trollbeadsbedel. En waar is dat ding? Kan het zijn dat ik in een vlaag van verstandsverbijstering met ingeslikt heb? Dat zou zelfs voor mij als een complete verrassing komen. Maar, waar anders kan hij zijn?

'Voel je je wel goed, Dana?'

'Ja, piekfijn.'  Terwijl ik het mezelf vanuit de verte hoor zeggen zijg ik ineen. Het is alsof de mist en de sneeuw van buiten naar binnen zweven en zich samenklonterend als een deken in mijn hoofd nestelt. Slechts holle klanken dringen tot me door, steeds dieper zak ik weg.

... Het wordt nu echt tijd voor opname....  Nee, geen camera, daar heeft ze wat op tegen...  het is geen standaardpatiënt, wilt u daar rekening mee houden?...  ik zal de buitenlantaarn aandoen, dan ziet u waar u wezen moet... wat zegt u? Met plakband haar mond afplakken? Nee, dat is niet nodig, ze zegt niets meer... het laatste woord wat ze gebruikt heeft is piekfijn en verder geen steekwoord gebrabbel... oké, tot zo...

Loading full article...