Vol afgrijzen kijk ik naar het laatje. Daar zou zelfs het briefje niet meer in gepast hebben. Laat staan de trollbeadsbedel. En waar is dat ding? Kan het zijn dat ik in een vlaag van verstandsverbijstering met ingeslikt heb? Dat zou zelfs voor mij als een complete verrassing komen. Maar, waar anders kan hij zijn?
'Voel je je wel goed, Dana?'
'Ja, piekfijn.' Terwijl ik het mezelf vanuit de verte hoor zeggen zijg ik ineen. Het is alsof de mist en de sneeuw van buiten naar binnen zweven en zich samenklonterend als een deken in mijn hoofd nestelt. Slechts holle klanken dringen tot me door, steeds dieper zak ik weg.
... Het wordt nu echt tijd voor opname.... Nee, geen camera, daar heeft ze wat op tegen... het is geen standaardpatiënt, wilt u daar rekening mee houden?... ik zal de buitenlantaarn aandoen, dan ziet u waar u wezen moet... wat zegt u? Met plakband haar mond afplakken? Nee, dat is niet nodig, ze zegt niets meer... het laatste woord wat ze gebruikt heeft is piekfijn en verder geen steekwoord gebrabbel... oké, tot zo...
'Mevrouw Martens, mevrouw Martens, kom eens bij uw positieven!'
Voorzichtig piep ik tussen mijn wimpers door. Waar ben ik? Hel licht schijnt in mijn ogen.
'Schrik maar niet. Alles is goed. We hebben u een kalmeringsspuitje gegeven en u naar een privékliniek gebracht. Hier zullen we zorgen dat u alles weer op een rijtje gaat krijgen.'
'Een privékliniek? Maar hoe, wie, ik bedoel, er staat nooit genoeg op mijn pinpas...'
'Geen zorgen over de onkosten, Yoors betaalt alles. U hoeft alleen maar te kiezen uit één van de volgende behandelingen: De verkeersbordenstrategie, de waslijntherapie of de afvalemmermethode.'
Deze dubbele 140w aflevering bevat (vraag me niet hoe het kan, ik heb mezelf totaal niet meer in de hand) de 10 verplichte woorden van Hans.
