Red de eikenboom!

Toen wij, inmiddels al weer 33 jaar geleden (waar blijft de tijd), ons huidige huis kochten waren we compleet verrukt van alle details en mogelijkheden. En het aardigste was natuurlijk: er zat ook een flinke tuin bij, waarin we ook een belangrijk detail aantroffen: een eik. Naar wat de buren wisten te vertellen, een boom die zo’n zestig jaar daarvoor was geplant en onderdeel van de erfafscheiding vormde. Later bleek ons perceel net een tikkeltje groter, en de boom stond ineens volledig op eigen terrein. Voorwaar, een rijk bezit.

In de zomer vormt de bladerkruin een prachtige parasol tegen de al te hevige zonneschijn, als de zomer vordert en in de herfst overgaat moet je de vallende eikels gewoon maar accepteren. Dat valt niet altijd mee, zeker niet als ze het op je volle koffiekopje hebben voorzien, maar zo nauw moet je gewoon niet kijken.

Bomen, het zal een bekende wijsheid zijn, groeien. Elk jaar worden de takken langer en vormen nieuwe zijtakken. Prettig in de zomer, maar het bijbehorende overtollige blad in de herfst dat we de tuin uit moeten zien te krijgen is dan weer wat minder.

Op een gegeven moment werd het ons wel duidelijk dat die boom ook eens gesnoeid zou moeten worden om de al te uitbundige groei enigszins te beteugelen. Daarbij aangetekend dat de vorige bewoner het mooi had gevonden om klimop tegen de stam te laten groeien, die vervolgens tot hoog in de kruin was doorgegroeid. Dat had verstikking van takken tot gevolg. En dat verhoogt het gevaar op vallende dode takken, niet bepaald veilig dus. Conclusie: Niet alleen snoeien , maar ook ‘schoonmaken’. Op dat moment zaten we wat ruimer in de jonge kinderen en daardoor wat minder ruim in onze centen. We hadden ook net een fikse verbouwing van het huis laten uitvoeren. Het reddende idee was snel geboren: we vragen bij de gemeente een subsidie aan onder het motto: ‘Red de eikenboom van de oude baan’, met natuurlijk vermelding van de belangwekkende natuurhistorische waarde van een dergelijk natuurlijk monument.

We hebben bij voorbaat al gelachen om het gezicht van de ambtenaar die een dergelijk schrijven onder zijn neus zou krijgen.