De voorbije scene: uitgezette lijkenlijnen
Twee parallelle verhalen:
Ik voel een schok en kijk door het raam. De trein is, eerder dan ik had verwacht, in beweging gekomen.
Het gaat me niet in de koude kleren zitten, ben deze maand voortdurend op de vlucht voor duistere figuren. Diverse rokkenjagers heb ik al van me afgeschud, maar nu zijn andere individuen mij aan het najagen, misschien dat ik kan ontsnappen via het spoor, net als ik denk dat ik daar ook niet veilig ben doordat ik dan gevaar loop om in de val van de uitdaging van Hans te lopen, is de trein al vertrokken.
Tien minuten geleden stapte een man mijn coupé binnen. Ik deed net of mijn neus bloedde en staarde langs hem heen in de hoop dat hij verder zou lopen, maar hij ging schuin tegenover me zitten. Ik herkende hem. 'Shit,' dacht ik. 'Wanneer hij me maar geen vragen gaat stellen.' Toen kwam het lumineuze plan in me op. Ik moest niet net doen of mijn neus bloedde, ik moest het veel drastischer aanpakken. Dat mes, dat ik aangeschaft had voor het beschermen van mijn dierbare rokken, kwam nu goed van pas. Wat pijn had ik er wel voorover, ik zette het mes op mijn keel en voelde meteen hoe het effect had.
