Hijgend stond ik voor de lift in het hotel. Ik was op het nippertje ontsnapt aan die griezel. Mijn hart ging tekeer, het bonsde in mijn keel en het voelde twee keer zo groot. Een zweetdruppel rolde over mijn voorhoofd en mijn hele rug was nat. Mijn hoofd deed zeer en ik voelde me vies.

“Waar blijft die klotelift toch? Altijd als je hem nodig hebt, komt ie niet!”

Ik schopte tegen de deuren en sloeg er met mijn handen op.

“Schiet op verdomme, kom op!” schreeuwde ik.

Het bleef akelig stil. Eindelijk hoorde ik, dat hij tergend langzaam in beweging kwam. Ik bleef de liftknop herhaaldelijk indrukken, maar de lift had zijn eigen tempo.

Als opgejaagd wild keek ik om me heen, mijn ogen wijd opengesperd. Het was al laat op de avond, dus donker buiten. Door de glazen draaideur zag ik een lege straat.

De lift zoefde naar beneden. Ik zag de getallen van de etages boven de liftdeuren teruglopen. Ik hoorde hem stoppen en de deuren openden zich. Ik wist niet hoe snel ik naar binnen moest rennen en drukte op nummer 5 voor de vijfde etage. Gelukkig was de lift leeg. Nu snel naar boven. Ik draaide me om en de schrik greep me bij mijn keel. Daar was hij weer. Net voordat de liftdeuren zich sloten, zag ik dat hij door de draaideur naar binnen stapte. Hij zag me direct in de lift staan en rende met grote passen op me af. In zijn ogen zag ik een lege en verwilderde blik. Zijn pupillen waren sterk vergroot.

“Nee, nee, nee, alsjeblieft niet!” riep ik in paniek uit.

Net voordat hij de lift kon bereiken sloten de deuren zich volledig. Het scheelde maar een paar centimeter. Ik hoorde hem aan de ander kant hard vloeken.

“Rotwijf, ik krijg je wel!”

Even was ik veilig, verlost van mijn belager. Maar voor hoelang? Ik voelde mijn benen week worden, zakte door mijn knieën en gleed met mijn rug tegen de wand naar beneden. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en trilde over mijn hele lichaam. Ik wilde in huilen uitbarsten, me overgeven, maar wist ook dat ik dan verloren zou zijn. Dit mocht ik niet laten gebeuren. Ik moest nu helder blijven nadenken. Dat zou mijn enige redding zijn. Alert blijven en niet verslappen. Ik raapte mezelf bij elkaar, rechtte mijn rug en dacht na. Hij wist waar ik woonde en kon de trap nemen! Maar met de lift kon ik sneller zijn. Ik zocht mijn sleutel.

“Waar heb ik die sleutel, waar heb ik hem gestopt?”

Ik voelde in mijn jaszakken. Niks. Waarom had ik ook nooit vaste plekken voor mijn spullen? Mijn slordigheid ging me nu mijn kop kosten. Ik graaide in mijn tas en voelde van alles. Rommel waar je niets aan had, overbodige troep. Ik smeet het op de grond.

“Shit, shit, shit! Waar is dat ding!”

Voorvakje! Ja natuurlijk, nu wist ik het weer. Ik had hem in het voorvakje van mijn tas gedaan. Dan kon ik hem makkelijk terugvinden. Ik klemde de sleutel van mijn hotelkamer stevig in mijn hand. Als de deuren open gingen, zou ik pijlsnel naar mijn kamer rennen en zo snel als ik kon de sleutel in het slot steken. Daar was ik veilig.

De lift was nu bij de vierde etage. Ik stond startklaar. Ik zag de 5 op het display verschijnen.

“Wat nu, nee, dit kan niet waar zijn! Dit kan niet!”

De lift stopte niet. Ik wist zeker dat ik op nummer 5 gedrukt had. De paniek sloeg me om mijn hart. Ik snakte naar adem.

“Hoe kan dit nou? Wat is dit?”

Nummer 6, nummer 7, nummer 8. Ik snapte er niets van. Hoe kon de lift nu bij de achtste etage zijn? Ineens hield hij stil, de deuren openden zich en ik zag dat we tussen twee verdiepingen hingen. Ik durfde mijn hoofd niet naar buiten te steken om te zien wat er was. Stel je voor dat de lift weer in beweging zou komen. Ik drukte nogmaals op nummer 5.

“Gelukkig!”

De deuren sloten zich weer en de lift zakte langzaam terug naar de vijfde etage. De deuren gingen opnieuw open en daar stond hij. Ik slaakte een zucht van verlichting en voelde alle adrenaline uit mijn lichaam wegvloeien. Een glimlach verscheen om mijn mond. Mijn adem werd rustiger. Hij stond daar, geboeid tussen twee agenten. Ze hielden hem vast bij zijn armen.

“Alles is veilig nu. Hij gaat voor jaren achter de tralies,” zei de grootste van de twee.

Ik hoorde, dat ze hem al een maand aan het volgen waren en nu eindelijk hadden kunnen inrekenen. Hij was de trap opgerend en vlak voordat hij de vijfde etage bereikt had, was hij gestruikeld. Daar hadden ze hem kunnen overmeesteren. Het bleek dat hij voor mij ook al twee vrouwen verkracht had. Beide keren was hij vrijgesproken, omdat er onvoldoende bewijs was.