Mijn helse vakantie

De skibox was al op het dak van de auto gemonteerd, de koffers waren ingepakt, voedsel en drank voor onderweg stonden klaar. “Wil jij de laatste spullen nog even in de auto zetten, dan loop ik alles nog even na”, vroeg ik mijn vriend, terwijl ik voor de laatste keer de trap naar boven opliep. Een half uur later zaten we in de auto en waren we onderweg.

Al jaren was ik niet meer op wintersportvakantie geweest en ik had er ontzettend veel zin in. Het had wat moeite gekost om mijn vriend zover te krijgen dat hij mee ging, maar uiteindelijk had hij toegestemd. “Ik ga liever naar de zon”, was zijn reactie steeds geweest, maar hij wist ook dat ik het heel graag wilde. Het ontspande me als ik de hele dag sportief bezig was, heerlijk in de buitenlucht tussen de besneeuwde bergtoppen en dalen. En ik genoot van het prachtige uitzicht als ik aan het skiën was of in de liften zat. Het deed me goed.

Voor hem was het de eerste keer dat hij op wintersportvakantie ging. Hij had een aantal skilessen genomen op een rolbaan en de basistechniek al aardig onder de knie gekregen. Nu kon het echte werk beginnen. We moesten nog even geduld hebben, want het was twee dagen rijden voordat we op onze bestemming zouden zijn.

De tweede dag waren we vroeg vertrokken vanuit het hotel waar we de nacht hadden doorgebracht, zodat we bijtijds op ons vakantieadres zouden aankomen. Als het meezat kon ik dan nog net een afdaling doen voordat het donker werd. Met mijn vriend zou ik de volgende dag de blauwe pistes nemen, want de rode en zwarte waren nog veel te steil voor hem.

De reis verliep vlot, er waren gelukkig geen files en het weer was prachtig, een strakblauwe lucht. Het kon niet beter, fantastisch weer om bij te skiën. Je had dan mooi helder zicht op de dalen, die je met slecht weer vaak helemaal niet kon zien. Vroeger maakte ik wel eens mee dat ik tijdens de reis in een sneeuwstorm terecht kwam en dat we sneeuwkettingen om moesten doen of niet verder konden rijden. Nu verliep alles zoals ik gehoopt had. Het beloofde veel goeds en mijn vriend zou zeker zijn mening over de wintersport bijstellen. Dit werd een vakantie om nooit te vergeten.

Nadat we aangekomen waren, onze spullen hadden uitgeladen en ze naar onze hotelkamer hadden gebracht, kleedde ik me snel om. Mijn skibroek en jack pasten me gelukkig nog, evenals mijn oude skischoenen. “Tot straks”’ zei ik en met mijn ski’s onder mijn armen liep ik naar de stoeltjeslift. Die was gelukkig naast het hotel, zodat ik niet ver hoefde te lopen. Ik vond dat altijd vreselijk met die zware ski’s en lompe schoenen.

Ik trok de sluitingen strak, klikte mijn schoenen in de ski’s en schoof naar de rij voor de lift. Langzaam draaide de bankjes rond, steeds weer stapten mensen in en verdwenen naar boven. Toen was ik aan de beurt. Naast mij stond een meisje, ook klaar om in te stappen. We lachten naar elkaar en lieten ons op het bankje vallen. We zetten onze ski’s op de daarvoor bestemde stang en zakten onderuit. Nog even en ik zou weer naar beneden kunnen zoeven, heerlijk glijdend over de sneeuw, en het gekraak van de sneeuw onder mijn ski’s kunnen horen. Wat had ik me hierop verheugd.

Maar toen ineens gebeurde het. De lift stond met een harde klap stil, ons bankje zwiepte door naar voren en we slingerden heen en weer. Geschrokken keken we elkaar aan. “Misschien is er iemand gevallen bij het instappen”, zei ik tegen het meisje naast me. We keken beiden achterom, maar zagen niets. 

Langzaam zette de lift zich weer in beweging, maar hij ging niet vooruit, hij ging achteruit! Eerst heel langzaam, maar al gauw steeds sneller en sneller. We hoorden mensen achter ons gillen. We hoorden metaal op elkaar ketsen en voor we het wisten trok de lift ons met een ruk naar rechts en werden we met een brute kracht de lift uit geslingerd. We vlogen hoog door de lucht en belandden meters verderop in de sneeuw. Ik kwam met een harde klap op de grond terecht en voelde fikse pijnscheuten door mijn lichaam schieten, waarvan ik wist dat het niet goed was. Ik voelde dat ik geleidelijk mijn bewustzijn begon te verliezen en zakte steeds verder weg.

“Dag mevrouw”, zei een vriendelijke verpleegster tegen me. “U bent net geopereerd aan een dubbele botbreuk in uw rechter bovenbeen”. “U hebt een hersenschudding en moet nog een paar dagen rust houden. Daarna wordt u met een gipsvlucht terug naar Nederland vervoerd. Als u wilt kunt u nu uw familie bellen”. Ik nam de telefoon in een roes van haar aan, nog amper beseffend wat me net verteld was en tikte het nummer van mijn vriend in. De telefoon ging een paar keer over en toen nam hij op. “Hoi lieverd”, stamelde ik “ik moet je iets vertellen."