23-12-2018 .. Grossier in infarcten (5 en slot)
Ik ging op het bed in de ambulance zitten en werd comfortabel ingestopt. Hij deed z’n best in ieder geval binnen de mogelijkheden. Er werd een infuus in m’n arm geprakt en we waren klaar om te vertrekken. De goeie man bleef onderweg proberen te achterhalen waar ik dat blog geschreven had, maar ik wist de titel niet meer, maar nog wel de naam van het platform. Hij probeerde te zoeken op z’n mobieltje, maar kon het niet vinden. Mij leek het niet zo ingewikkeld allemaal om te googlen, maar daarin was ik de enige. Ik wist te vertellen hoe mijn naam hier was, maar ze kwamen er niet uit.
Ik zag het bekende parkeerterrein opdoemen van de Eerste Hulp waar ik drie jaar daarvoor op uitkeek vanuit mijn raam op de afdeling Cardiologie. Rechtsaf slaan, had de afslag naar mijn werk geweest die aan dezelfde straat van het ziekenhuis ligt. Een paar uur later zou ik er hebben gewerkt als ik niet zo mal deed in mijn hoofd, dus nu gingen we rechtdoor.
Ik werd de ‘eerste hulp’ op gereden en die leuke man nummer twee van de ambulance, liep voor me uit.
Ja, wat dacht je, dat ik m’n ogen in m’n zak had? Sinds die buitenaardse weer terug op honk was, had ik zelf alles weer in de hand. Nou, ja... in ieder geval tot op zekere hoogte.
Maar, man nummer twee, had geen interesse in mij. Nummer een, ook niet trouwens.
Ik, dronken wauwelende vrouw, die ongetwijfeld ook nog ouder was dan hij. Ja, mij maakte dat niet uit natuurlijk zo’n leuke, jongere sterke man in mijn leven. Op de eerste hulp werd ik gastvrij ontvangen, dit in tegenstelling tot de eerste hulp van de afdeling cardiologie, drie jaar eerder. De nummers een én twee namen afscheid en wenste me beterschap.
Kom nog eens langs, dacht ik, maar ik heb ze niet meer gezien.
Mijn vriendinnen zaten nog steeds te wauwelen over dat blog van mij en ik liet ze maar gaan. Andere dingen aan m’n hoofd. Hier vroegen ze ook weer van alles.
Achteraf hoorde ik natuurlijk hoe dronken ik nog klonk bij aankomst, maar daar had ik geen weet van.
Scan gemaakt, plasje gecontroleerd op diabetes, bloed geprikt op van alles en nog wat.
Naar de afdeling maar dan.
‘Welke?’ vroeg ik.
‘Neurologie,’ zei de dame.
‘Oh, echt? Daar werkt een collega van mij. Ik vertelde hem woensdag nog, dat dit mijn grootste angst was, een herseninfarct. Die gaat vast raar opkijken, net als ik.’
Zijn naam had ik niet helemaal juist onthouden, maar binnen 2 seconden had ik ‘m gespot op de afdeling. Arme gosert. Nu kwam ‘ie mij ook nog op z’n nieuwe werkplek tegen.
M’n nieuwe bed werd bij het raam geschoven, die later aan de andere kant van de kamer bij het raam gezet zou worden, omdat ik het uitzicht op een blinde muur ruk vond. Ik verraste mezelf door subtiel aan te geven een andere plek te willen. Je komt toch evengoed met veel weg als je ziek bent.
Het bed kon pas verschoven worden als die meneer tegenover mij eerst ophoepelde. Dat hadden ze dus met een uur voor elkaar. Zal vast al in de planning gelegen hebben, want dit was een soort van opvangkamer na binnenkomst. Het werd wat druk dat weekend en de kamers bleken op, en dus ben ik daar gebleven tot ontslag. Aan de overkant weliswaar, met uitzicht op de bomen.
Twee keer raden wat ik moest nazeggen, toen ik op de afdeling kwam.
Ja juist ... die terrorkat die de trap aan het mollen is, en dat Liesje nog aan het leren lopen is. Het lukte, met wat moeite en herhalen, maar de zinnen kwamen er uit.
En toen mocht ik slapen. Wat een zaligheid.
‘Fase vaag’ volgde, en ik had geen idee meer wat ik gedaan heb de rest van die dag. In ieder geval een beetje gedoezeld en ik heb mijn vriendinnen ’s middag nog aan mijn bed gezien. Nog even bij hen het dringende verzoek ingediend om mijn computer mee te nemen. Eerste 24 uur mocht ik niet op dat ding, maar zondags om 11.30 uur was die 24 uur voorbij. Ik, zonder computer is als de hele wereld, jullie dus, zonder telefoon. En die laatste heb ik dan weer niet.
Om een lang verhaal kort te maken.
Ik ben gelijk gaan oefenen met schrijven en computeren, zodat alles maar snel weer op orde kon komen.
Zonder dat ik het wist lag er al een verhaal verborgen in mijn brein en ik schrok zelf van de lugubere inhoud ervan. Daar kwam iets heel griezeligs uit de krochten van mijn ‘zijn’. Of dat mijn indirecte, dan wel directe verwerking was, is mij onduidelijk gebleven.
Ik heb het verhaal (nog) niet af kunnen maken. Het duurde toch wel wat tijd om er een goed handschrift van te maken. Veel doorhalingen, fouten en nadenken over de woorden en dan nog opschrijven. Gedoe, zeg ...
Opgeven was geen optie. Ik moest weer kunnen schrijven voor een volgend boek.
En het boek is daar in de recreatieruimte van de afdeling Neurologie begonnen, te beginnen met het verhaal uit de catacomben van mijn wezen.
Ik weet ook wat voor impact een herseninfarct kan hebben bij een ander, maar als je er zelf middenin zit en ik gelukkig nog alles kon, is er toch... Show more
then €5.99/month after 14 days
Start your 14-day free trial now to publish your sponsored content. Cancel anytime.