In deze tijd van pinnen raakt het contante geld steeds meer op de achtergrond. De vraag “Heeft u een dubbeltje voor mij?’ is dan ook niet meer van deze tijd. Toch blijven de straten verlicht, de kerstbomen branden en de eenzaamheid groeit. Oftewel, hoog tijd voor weer een klassiek kerstverhaal in een modern jasje.
Want we zien inderdaad hoe Santa Claus zijn verrassingen ons land binnenstroomt. De verlanglijstjes, zoals die van Sander en Pauline, worden serieus bekeken.
De 17-jarige Pauline ligt al uren onder de dekens. Ze is een beetje grieperig en ligt te piekeren over alles wat er het afgelopen jaar gebeurd is.
Aan de ene kant is haar leven vol eenzaamheid niets meer waard. Hoe liefdeloos heeft zij zich het afgelopen jaar niet gevoeld?! Zij weet het nu echt helemaal niet meer. Ze zou haar leven wel zo - met een briefje ‘Ik wil dood’ - in de afvalemmer willen smijten. Geen haan die ernaar kraait!
Maar toch blijft er iets aan haar knagen. Ten diepste wil ze gewoon gelukkig zijn. Geen poespas, geen leeg gevoel, maar echte blijheid van binnen. Zou Santa Claus haar dat willen en kunnen geven? Willen vast niet! Immers, wie wil nu ooit zo’n blonde meid als Pauline helpen? Deze gedachten heeft ze nu trouwens al jaren en ze zijn dus in feite de standaard van haar leven.
Ze besluit haar wens toch op papier te zetten. Een brief aan Santa Claus, tegen beter weten in. En zoals haar ouders haar geleerd hebben, hangt ze de brief ‘s avonds aan de waslijn. Daar haalt Santa Claus hem dan in de nacht vanaf. En nu maar hopen dat ze de brief op tijd gepost heeft. Het is immers al nacht…
Als Santa Claus de brief voor zich heeft, springen de tranen hem in zijn ogen. “Rudolph,” zegt hij tegen zijn trouwe rendier, “Er bestaan schrijnende verhalen in de wereld. Maar wat kunnen wij aan dit verhaal doen?”
Rudolph haalt zijn neus op en antwoordt: “Santa, dit is typisch zo’n geval van ‘waar een wil is, is een weg’. Bekijk de beelden van onze camera in haar kamer en dan vinden we het antwoord.”
Terwijl ze de beelden bekijken, valt Santa iets op. Al is de kamer helemaal donker, er schijnt toch een straaltje licht naar binnen. Dit komt van de lantaarn die voor haar raam staat. Daarom zal Pauline het advies krijgen de kerstverlichting in het pakje het hele jaar door te laten branden.
Maar er is meer… Kerst zal voor Pauline nooit meer hetzelfde zijn. Want hoe vreemd het misschien ook klinkt, Santa Claus vindt dat hij haar moet wijzen op het grote Licht. Hij zal de kerstboodschap in notendop als een druppel op de gloeiende plaat met haar delen. Simpel omdat het haar zal kunnen helpen.
Als hij een paar dagen later met zijn arreslee bij haar huis aankomt, slaat de schrik Santa Claus opnieuw om het hart. Hij is maar net op tijd! Pauline heeft haar mond en neus met stevig plakband afgeplakt. Ze wil echt niet meer! Maar Santa rukt de tape los en geeft haar zo nieuwe levensadem, een nieuw leven.
Het leven heeft voor Pauline nu een nieuwe wending gekregen. Vanaf vandaag voelt zij zich veilig en geliefd. En ze houdt zich aan de regels. Verkeersborden zijn voor haar nu levensbepalend. Niet alleen in het fysieke verkeer, maar ook in het sociale leven.
Dit is Santa’s ‘Hohohooooooh’ tegen de kwalijke gevolgen van pijn en verdriet…
Nawoord
Dit is een klassiek kerstverhaal in het kader van de schrijfuitdaging van Hans van Gemert voor deze maand.
Ik heb hierin links naar diverse andere verhalen en blogs verwerkt.
