De titel van dit blog staat achterop de cover van de single van George Michael, A different corner. Hoe toepasselijk in deze muziekherinnering-uitdaging. (opent in een nieuw venster)
I'd say love was a magical thing
I'd say love would keep us from pain
Had I been there, had I been there
I would promise you all of my life
But to lose you would cut like a knife
So I don't dare, no I don't dare
'Cause I've never come close in all of these years
You are the only one to stop my tears
And I'm so scared, I'm so scared
Take me back in time maybe I can forget
Turn a different corner and we never would have met
Would you care
I don't understand it, for you it's a breeze
Little by little you've brought me to my knees
Don't you care
No I've never come close in all of these years
You are the only one to stop my tears
And I'm so scared of this love
And if all that there is is this fear of being used
I should go back to being lonely and confused
If I could, I would, I swear
In mijn boek 'Ik wou dat de hemel openging' vermeld ik kort dat ik een wat gecompliceerde relatie had. Dat was onder andere in de tijd dat A different corner een hit was. De relatie duurde 'iets' langer dan de hit, maar het nummer heeft alle jaren een betekenis gehouden.
Ik had in die tijd een zogenaamd 'depressiehoekje'. Een groot comfortabel kussen op de grond en m'n rug tegen de muur, direct naast de stereo-installatie met de koptelefoon op, want dan kon de muziek hard. Een ander nummer die ik destijds grijs gedraaid heb was van Tears for Fears, Listen. (opent in een nieuw venster) Van het album 'Songs from the big chair' Nou in mijn geval, a big pillow.
Nog niet behept met CD, heb ik menig cassettebandje stuk gedraaid.
Depressiehoekje, dat klinkt heftig, maar het was ook heftig. Liefdesverdriet is rouwen. In mijn geval een continue proces van jaren. Deze liefde loslaten en weer binnenlaten.
Een prachtkerel kwam op mijn pad. En tot op de dag van vandaag, vind ik hem nog steeds prachtig. Ik durf wel te zeggen dat hij de liefde van mijn leven was. En misschien was ik dat voor hem ook wel. Hij zei altijd: 'Met jou zou ik oud willen worden. "If I could" ... '
En ja, ik had ook oud met hem willen worden! Maar een groot trauma stond onze relatie in de weg. Destijds, een onbesproken taboe. Seksueel misbruik bij mannen.
Hij wist ook niet met zijn achtergrond een relatie op te bouwen. Liefde te voelen. We waren jong en ondanks dat was ik er wel tegen opgewassen om onze relatie de ruimte te geven, om te groeien. Hij ook, maar hij wist niet wat hij met zijn gevoelens moest en liep vast, en uiteindelijk liep ik er ook op stuk. Hoe moest ik mijn liefde en aandacht geven aan hem als hij zó afgesloten was voor liefde? We hebben gezwoegd, liefgehad, onwijs veel lol gemaakt en veel gehuild. Nou ja, dat laatste deed ik vooral. Hij misschien ook wel achter gesloten deuren. Dat hij het niet makkelijk had was meer dan duidelijk, maar hij heeft het zó geprobeerd!
Tot hij het opgaf. Hij was op. Hij wist het niet meer en ik werd een herinnering aan zijn trauma, zo zei hij. En het leek dat alles wat ertussen gebeurd was, voor hem niet meer bestond. Mijn (onze) liefde en overgave van jaren werden weggezet als een herinnering aan zijn trauma. En daar moest ik het mee doen. Hij ook.
Wat we hadden, was plots weg.
De volwassen man kon 'zijn getraumatiseerde kleine jongetje in hem' nog niet vergeten en een oplossing had hij niet, behalve alleen verdergaan. En ik moest het respecteren, ondanks al onze gesprekken, hopende hem wat lucht te geven, wat verwerking te bieden, een ander leven te laten voelen. De liefde te laten voelen die wel 'goed en oprecht' was.
En ik moest ook alleen verder. Niet mijn keuze, maar het was niet anders. Lonely and confused ...
Hij was net teveel voor 'alleen'
En net te weinig voor 'samen'.
Het was lastig, dan wel reuze ingewikkeld om hem te laten gaan. We woonden in hetzelfde appartementencomplex (ook dát nog) waar we elkaar overigens niet ontmoet hebben. Ik woonde op de hoek van dit complex en hoorde zijn auto (bus) langsrijden en wist daardoor dus dat hij thuiskwam. En hoopte dat hij toch even zou telefoneren of aanbellen. Maar dat deed hij niet. Vervolgens was mijn avond verkloot.
Ik wilde verder met mijn leven, en samen in een gebouw was voor mij ondraaglijk. Die hoop dat ...
Niet lang erna heb ik een huisje gekocht.
Dag, lieve lieve gosert ... Ik hoop dat het je goed gaat en je de liefde hebt gevonden, ook al ben ik het niet.
En dankjewel voor, naast alle verdriet, de óók onwijs leuke en leerzame tijd!!
Een klein eerbetoon aan George Michael (elfje) Een bijzondere man! (opent in een nieuw venster)
