Sil stopte aan een broodjeszaak, vlak achter de hoek van het notariskantoor.
De hele rit was in een ongemakkelijke stilte verlopen.
Banter had dit wel beseft, maar wist niet goed hoe te beginnen.
Sander en Bruno voelden de spanning aan, en vreesden al dat Sil net iets meer te verwerken kreeg dan ze aankon op korte tijd.
Eigenlijk waren ze wel dankbaar dat ze nu Banter zelf niet meer moesten gaan zoeken.
En dat hij het voortouw leek te nemen nu. Vooral dat.
Uiteindelijk wisten ze zelf ook enkel wat hun moeder hun had verteld. En dat was in deze situatie helemaal niet veel – al was het beduidend meer dan wat Sil scheen te weten – maar het was voor hen wel als een tweede natuur aangeleerd. Voor hen waren dimensies de normaalste zaak van de wereld. Gewoon het hoppen niet, dat was voor de wetenschappers en de excentrieke avonturiers die niet zo noodzakelijk ooit nog de weg naar huis terug wilden vinden.
Ze stapten uit en gingen de broodjeszaak binnen.
“Even kijken” begon Banter. “Iedereen een broodje ham en kaas met soep? En Sil jij hebt het liefs volkoren, nietwaar?”
Het werd meteen duidelijk dat hoewel ze Banter niet kenden, hij wel heel wat over hen wist.
Er werd geknikt, Banter bestelde, en ze vonden zichzelf een plaatsje achteraan in de zaak, waar de rolstoel makkelijk tussen de tafels in gezet kon worden.
Zodra het eten werd gebracht, nam Banter terug het woord.
“Jullie vader is sinds onze schooltijd altijd al mijn beste vriend geweest, mijn zakenpartner, en wetenschapper.
In de unief moesten we samen een project uitwerken, over de grenzen van het universum.
Toen hebben we eigenlijk ondervonden, dat er geen grenzen aan zijn.
We hebben heel wat rondgetoerd, en op een gegeven moment heeft Savens, tijdens onze doortochten, jullie moeder leren kennen.
Het was werkelijk liefde op het eerste gezicht, en eigenlijk wou ie gewoon settelen in de dimensie van jullie moeder.
Dat is al bij al tamelijk gelukt, al was zijn dna net iets anders dan dat van jullie moeder.”
Hij haalde even adem. Hij zag dat er aandachtig naar hem werd geluisterd en besloot verder te gaan.
“Dit gaf bij hem enkele minieme gezondheidsproblemen, maar niets onoverkomelijks, wel lastig genoeg om wekelijks terug te moeten porteren naar zijn eigen dimensie om energiek te kunnen blijven verdergaan.
Toen jullie geboren werden, werd er aangenomen dat, doordat jullie daar ter leven waren gekomen, jullie ook automatisch aan de bio-atmosfeer van die dimensie zouden zijn aangepast.
Voor jullie – Sander en Bruno aankijkend – bleek dit te kloppen. Jullie cellen zijn trouwens uitvoerig getest, en wanneer jullie symptomen zoals duizeligheid, misselijkheid of extreme moeheid beginnen te vertonen moeten jullie stande pede tijd gaan doorbrengen in eigen dimensie.
Maar toen kwam de tweeling.
Het eerste jaar leek het alsof Sil gewoon een baby was die heel snel ziek werd, terwijl Merel tja, die groeide sneller dan de rest, stapte sneller. Enfin, een hypergezond kind.
Maar over jou – Sil aankijkend – maakten we ons allemaal zorgen.
Jullie vader stuurde me slijmstaaltjes van beide baby’s en eigenlijk werd gewoon al heel snel duidelijk dat jullie cellen helemaal anders ontwikkeld waren.
Jullie waren wat wij definiëren als solodimensiebaby’s. Jij – terug Sil aankijkend – zou in die dimensie nooit lang overleefd hebben. Je immuunsysteem was daar niet voor gemaakt. Voor Merel was het omgekeerde het geval.
Toen werd er inderdaad besloten, dat er een dubbelleven, of zelfs eigenlijk een trippel leven werd gestart tot we hier een oplossing voor zouden vinden.
Het heeft ons jaren van onderzoeken geduurd, maar, er zijn eindelijk goede resultaten geboekt met proefdieren. Proeven op mensen is de volgende stap, daar ben ik nu met de geldschieters over aan het onderhandelen. En als ook dat goede resultaten geeft, dan kunnen we inderdaad proberen van iedereen samen in 1 dimensie te krijgen, zoals altijd de bedoeling is geweest.”
Sil onderbrak.
“Waarom is mij hier nooit iets over verteld?”
“Omdat,” sprak Banter, “we je dan ook niet zouden teleurstellen moest er nooit een oplossing gevonden worden.”
“Dat is ook niet eerlijk!” riep Sander uit. “Ons hele leven weten wij al dat wij een zus hebben in een andere dimensie, we zien haar nu eigenlijk voor het eerst sinds we terug klein waren, terwijl paps wel vrij vaak is langs geweest, kon ze dan nooit mee zijn gekomen? We hebben jaren een stuk van ons gezin moeten missen, terwijl zij zelfs nog niet eens besef had van ons bestaan! Hoe kwamen jullie aan zo’n bedenkingen?”
Banter zuchtte, hij had jaren geleden al tegen Savens gezegd dat hier kwaad bloed zou volgen, maar volgens Savens was dit de beste oplossing geweest, voor Sil, ze hadden snel gemerkt dat haar cellen reeds achteruit gingen na nog maar een uur in haar thuisdimensie te verblijven, na eerst met haar vader verhuisd te zijn naar de dimensie die het sterkst aansloot bij haar bioritme, wat gek genoeg niet eens zijn eigen thuisdimensie was geweest, wel eentje die er heel nauw aan was verwant.
“Ik weet het, maar het verleden kunnen we niet meer veranderen, het spijt me” antwoordde Banter oprecht.
“Kijk, ik ga nu eerst bij de notaris een administratief detail oplossen. En dan wil ik dat jullie heel goed nadenken over wat jullie willen als uitkomst. En dan werken we daar naar toe.
Willen jullie elk in jullie eigen dimensie een toekomst uitbouwen, dan kan dat ook, willen jullie een tussenhaven waar iedereen kan wonen, om samen verder te gaan, dan zoeken we een compatibele plek voor iedereen, die mogelijkheden zijn er nu al, die waren er een jaar geleden zelfs nog niet. Willen jullie allemaal naar jullie geboortedimensie, daarvoor zijn we al heel ver in het onderzoek, en ik zie de toekomst hierin heel hoopvol, maar uiteindelijk moet daarvoor eerst verder getest worden.”
Sil begon de realiteit in te zien. Ze voelde haast een identiteitscrisis opkomen. Diep vanbinnen wist ze dat ze nooit een volledige thuisband had gevoeld met haar wereld, nu wist ze waarom. Maar ze had eigenlijk ook geen behoefte om zich in 1 dimensie vast te roesten.
“Mag ik me als proefpersoon kandidaat stellen?” vroeg ze.
