Update van een patiënt
Afgelopen zondag plaatste ik een bericht over hoe ik onverhoopt in het ziekenhuis belandde na een mild herseninfarct.
Daarop kreeg ik vele lieve en opbeurende reacties. Met mijn huidige typesnelheid ben ik waarschijnlijk uren bezig ze allemaal apart te beantwoorden, dus laat ik dat maar in één keer in deze blog doen, dan ik meteen ook vertellen hoe het nu met mij gaat.
In de eerste plaats: dank voor alle lieve en fijne reacties. Het doet goed te weten dat er aan je wordt gedacht!
Dan de update.
De eerste nacht in zo’n ziekenhuis, je kent het misschien, heb je te maken met een uitstekende zorg en controle. Op verschillende momenten van de nacht werd mijn bloeddruk gecontroleerd. Een moment dat ook wordt gebruikt om je temperatuur en de zuurstofverzadiging van het bloed te checken. Allemaal nuttig, maar je wordt er wel wakker voor gemaakt. Speel je het klaar om daarna weer in slaap te vallen dan word je al snel gewekt voor de volgende ronde.
In mijn geval werd ook mijn ademhaling, hartslag en het hartritme in de gaten gehouden daarvoor zaten er enkele plakkers op mijn lijf, met een draadje eraan. Zo’n draadje is belangrijk, anders komen de gegevens niet in het meetkastje terecht. Is de verbinding verbroken, dat gaat er een alarm af.
‘s Nachts werd ik dus ook nog wakker van zo’n alarm, en vlak daarna stond er ook een verpleegster. Met mij was alles in orde, met het draadje niet, want dat was losgekomen door het draaien in bed. Geen probleem, maar je bent wel weer wakker. Kortom, voor een lekker lange en ongestoorde nachtrust moet je niet in het ziekenhuis zijn.
Maar, daarvoor was ik er ook niet.
De hele maandag kreeg ik artsen, verpleegkundigen en therapeuten aan mijn bed, die samen moesten inschatten wat mijn conditie was, en op welke manier aan verbeteringen gewerkt kon gaan worden. Lopen lukte gelukkig prima.
Zelf bemerkte ik wel verbeteringen in mijn motoriek en spraak. Dat geeft hoop en dat is iets om te koesteren.
De tweede nacht was ik bevrijd van de draadjes en hoefde ik maar één keer wakker gemaakt te worden. Dat scheelt een stuk, maar vanwege het gruwelijk vroege tijdstip van 06:00 uur kun je het opnieuw in slaap vallen wel weer vergeten. Om zeven uur wordt het ziekenhuis wakker, met o.a. de aflossing van de ploeg verpleegkundigen. Dan is het niet stil meer.
Daarna is het wachten op de artsen die de afdeling rondgaan met een belangrijk oordeel: wat nu?
Nou, in mijn geval betekende het: naar huis. Uiteraard met een hoop medicatie om bloeddruk en cholesterol te reguleren en bloedverdunners. Natuurlijk zal ik therapieën moeten volgen. Alhoewel ik duidelijk opnieuw verbeteringen bemerk, begrijpen sommige klanken nog steeds niet hoe ze precies horen te klinken, en kunnen mijn rechterhand bewegingen nog wel wat eleganter. Kortom, ik ga logopedie en ergotherapie krijgen.
Alles bij elkaar genomen gaat het dus eigenlijk best goed met me. Ik ben er nog niet, maar ik ben wel onderweg met de verwachting dat ik nog wel meer verbeteringen kan verwachten. Ik heb er alle vertrouwen in!
Sharing = earning
1,000,000 views = € 1,000
100,000 views = € 100
10,000 views = € 10
1,000 views = € 1
500 views = € 0.50
250 views = € 0.25
100 views = € 0.10
50 views = € 0.05
25 views = € 0.025
10 views = € 0.01
And much more
- Comments (29)
- Recommended
- Milestones
Here are your recommended items...
Here are your milestones...
It's nice that it's also so fast mapped and acted quickly, given the signals, because it's often not always the case in practice, because it's complex, great that things are set in motion for rehabilitation..