#yoorsjanuary2021 

Grote bewondering voor @Adriana  dat ze zich zo bloot durfde te geven en haar eerste keer gelijk maar even onder onze aandacht bracht. Ik neem de uitdaging graag aan.

Beetje moeilijk, omdat ik twijfel tussen twee, aangezien het eerste gaat over schrijven, en velen hier op yoors dat al weten, beperk ik me tot een beknopte versie en ga dan over tot iets heel anders.

Over Rick

Ik kan niet zo zeer spreken van wat het met anderen gedaan heeft, maar ik werd er steeds weer een beetje meer blij van. Waarvan? Nou, die keer samen met @Hans van Gemert en @Katrien, wij hebben met zijn drietjes een boek geschreven. Gewoon begonnen. Om de beurt een pagina. Pas toen het al ver gevorderd was gingen we in overleg. Toen we ermee klaar waren vonden we het zelf dermate geslaagd dat we op zoek gingen naar een uitgever. Die vonden we. Lang verhaal kort: Rick Gemma (ons pseudoniem) was geboren, 'Ontspoord' was het debuut en 'Bloedband' was het tweede project wat uitgegeven werd. Het heeft mij in ieder geval wat waardevols opgeleverd.

Iets echt nieuws

Hiervoor ga ik in de diepte, ik duik in mijn verleden. De periode dat ik nagenoeg niets kon, maar toch tot enorme 'prestaties' kwam. Die periode bevatte heel wat eerste keren voor mij, omdat ik alles van de grond af weer moest leren.

Mijn tante Lena woonde op dat moment in Groningen en kwam, als ze kon, één keer per week op ziekenbezoek in het Academisch ziekenhuis waar ik lag. Eens kwam ze met een schetsboekje aan.

'Ik heb een alternatieve manier om te communiceren bedacht voor je.' Ze gaf mij het boekje. Op de eerste bladzijde had ze een kunstwerkje geschilderd. Tegen het abstracte aan. Ik zag mezelf erin. Wanhopig schreeuwend om hulp. Het was heel bijzonder. 'Je hebt zo'n mooie stem, die kan je misschien nu niet meer gebruiken zoals je gewend bent, maar je kan je ook op andere manieren laten horen. Geef mij antwoord op mijn uitbeelding, door op de volgende pagina wat uit te beelden, laat je gevoel spreken vanuit je diepste ziel. Ja ja, ik weet het, je denkt dat het niet mogelijk is, maar ik heb aan een paar strepen al genoeg.'

In die tijd was mijn rechterlichaamshelft nog totaal verlamd, mijn linkerhand kon ik wel al iets gebruiken, maar was dat genoeg? Met een potlood trok ik met alles wat er in me zat, wat lijnen. Voor mijn gevoel was dat voor mij genoeg, maar dacht nooit dat iemand anders daar net zo over zou denken. Tante Lena wel. Die nam het schetsboekje bij haar volgende bezoek weer mee om haar antwoord op mijn krabbel te geven. En zo maakten we het hele boekje vol. Tante Lena was heel goed in staat om naar mijn tekenkrabbels te luisteren en ze gaf mij altijd in aquarelschetsen antwoord.

Het schetsboekje werd vol. De lijnen werden steeds krachtiger. Ik groeide. Mijn gevoelens werden door haar steeds opnieuw perfect weergegeven in haar antwoorden. Ik bloeide. Zij was mij dankbaar en ik haar.

Het boekje is helaas verloren gegaan, maar de herinnering is niet minder waardevol geworden.

Mocht ik vandaag winnen

Dan zie ik graag morgen positieve poëzie stromen. Omdat ik zo van alliteratie hou, zou het leuk zijn om een gedicht te maken met een allitererende titel waaruit blijkt om wat voor soort poëzie het gaat.

Bijvoorbeeld: Lieve Limerick, of Schattig sonnetje.