Valentijn was vandaag voor de laatste keer naar de logopedieles geweest. Hij had een jaar lang met juf Yvonne geoefend, want hij had moeite met lezen en spellen. Toen hij voor het eerst bij juf Yvonne kwam, wist hij nog niet dat hij dyslexie had. Hij wist alleen maar dat het lezen en spellen niet lukte. De kinderen in zijn klas lachten hem uit als hij hardop moest lezen. Hij begreep niet waarom het voor hem zo moeilijk was en hij voelde zich vaak dom en verdrietig. ‘s Avonds in zijn bed moest hij er soms om huilen.
Juf Yvonne had hem uitgelegd wat dyslexie was en ze vertelde ook, dat hij zich er niet voor hoefde te schamen. Hij kon er niets aan doen en hij was zeker niet dom. Hij durfde er nu steeds meer over te praten en had zelfs een spreekbeurt over dyslexie gehouden. De klas had ademloos geluisterd en ze vonden het allemaal heel interessant. Vanaf die tijd begrepen de kinderen het beter en wilden ze ook weer met hem spelen en afspreken.
Juf Yvonne had hem vandaag een afscheidscadeau gegeven, een luister-cd. Op de voorkant van het hoesje stond een dino. Ze wist dat hij van dino’s hield. Hij had er vaak over verteld en hij kende alle namen uit zijn hoofd.
Thuis zette hij de cd direct op en ging met opgetrokken benen onderuitgezakt op de bank zitten. Het verhaal ging over Tom. Tom was negen jaar, net zo oud als Valentijn. Hij was jarig geweest en had geld voor zijn verjaardag gekregen. Met het geld ging hij naar de speelgoedwinkel in de stad om iets uit te zoeken. Hij liep rond in de winkel en zag de mooiste dingen. Hij kon maar niet kiezen wat hij wilde kopen.
Valentijn luisterde zo aandachtig, dat het bijna leek alsof hij zelf in de speelgoedwinkel rondliep. Hij zag de legodozen, de spellen, de knuffels en nog veel meer.
Foto: DariuszSankowski
Valentijns oog viel op een plank met dino’s. Tussen de verschillende soorten zag hij zijn favoriete dino staan. Hij pakte hem van de plank en bekeek hem eens goed; een kleine kop, een lange nek en een mooi glad lijf. Ineens begon de dino in zijn hand te groeien. Hij schrok ervan. Hij hield hem nu met twee handen vast, maar ook dat lukte bijna niet meer. De dino groeide maar door en werd ook steeds zwaarder. Valentijn zette hem op de grond en na een paar minuten was de dino wel drie meter lang. De kop van de dino raakte bijna het plafond van de winkel.
Valentijn zag niemand meer in de speelgoedwinkel, alleen hij en de dino waren er nog. De dino wenkte hem nu met zijn kop en lachte vriendelijk naar hem. Hij moest op zijn rug klimmen. De dino zakte door zijn poten en Valentijn sloeg zijn rechterbeen over hem heen. Nu zat hij wijdbeens op zijn rug. Hij voelde zich heel stoer en bijzonder. De dino stond langzaam op en Valentijn deed zijn armen om zijn nek. De dino zette zich in beweging. Hij liep de winkel uit en begon te rennen, steeds sneller. Hij rende door de straat en sloeg bij het kruispunt rechtsaf. Valentijn moest zich goed vasthouden, anders gleed hij van zijn rug af. De dino slaakte een kreet en plots verschenen er vleugels aan beide zijden van zijn lichaam. Hij sloeg ze een paar keer op en neer en kort daarna kwam hij los van de grond. Ze zweefden een tijdje vlak boven de grond en toen steeg hij op, steeds hoger en hoger.
Valentijn keek omlaag en zag de bomen en huizen onder zich alsmaar kleiner worden. Ze vlogen door een laaghangende wolk en over een groot meer. Hij zag het park waar hij gevoetbald had met zijn vader. Hij zag de mensen die er wandelden en kinderen die er speelden. Het leken wel playmobilpoppetjes. Hij zag zijn school en het huis van zijn oma. Zo vlogen ze nog een tijdje rond. Valentijn genoot enorm van het prachtige uitzicht en hij zou willen dat dit eeuwig kon duren. Tenslotte zag hij in de verte het huis waar hij samen met zijn ouders woonde. Hij herkende de straat en het dakraam van zijn slaapkamer.
De dino begon weer te zakken. Hij daalde en vloog steeds lager richting het huis van Valentijn. Ze waren er bijna. Opeens raakte hij met zijn voeten de grond. Hij begon te rennen en verminderde vaart. Valentijn stuiterde op zijn rug. Hij moest zich nu goed vasthouden. Eindelijk kwam de dino tot stilstand precies voor het hek van de voortuin. Valentijn liet zich van hem afglijden en rende naar binnen om zijn moeder te vertellen wat voor avontuur hij beleefd had. Toen hij even later met zijn moeder naar buiten kwam, was de dino verdwenen. Valentijn keek om zich heen, maar hij was nergens meer te zien.
Op dat moment besefte Valentijn dat de cd afgelopen was. Hij merkte ook dat hij nog steeds onderuitgezakt op de bank zat. Zijn moeder kwam de kamer binnen en vroeg of hij het een leuk verhaal vond. Valentijn kon maar één woord uitbrengen: VETGAAF!
Headerfoto: pixel1
© Yvonne 1960-1980, dit verhaal is geschreven voor de schrijfuitdaging van maart 2019 met als verplicht thema: Speelgoedwinkel (en voor een jongetje met dyslexie, dat bij mij in de praktijk komt en alleen maar over dino's wil lezen).
