“Je kunt misschien beter je winterjas aantrekken mam,” zeg ik als ik mijn moeder zie worstelen met haar peignoir. “Dan bewaar je deze voor vanavond, als je je pyjama aan hebt.”

Hand in hand verlaten we het gebouw. De frisse herfstlucht voelt aangenaam. Ik haal diep adem.

“Waar gaan we ook alweer heen?” vraagt mijn moeder. Ze loopt met onzekere passen. “Even naar het bos, mam,” zeg ik. “Naar de mooie herfstkleuren kijken.”

In het bos naast de instelling kijkt ze genietend om zich heen. “Wat is dít heerlijk. Ik ben in geen jaren in het bos geweest.” Ze wijst lachend naar haar voeten. Er kleeft een blaadje aan haar schoen. Wankel bukt ze om het los te trekken. “Deze neem ik mee naar mijn huis. Kijk eens, helemaal rood.”

De paddestoelen die we zien kan ze precies benoemen. “En die zijn heel giftig, dus die mag je nooit eten. Denk erom!” Ze dreigt met haar vinger.

“Maar hoe komen we nou terug? Weet jij de weg?” Ze vraagt het voor de tiende keer. Ik stel haar gerust.

Ze gaat steeds zekerder lopen. Haar conditie is nog prima. We wandelen ruim een uur. Ik ontwaar de contouren van de instelling in de verte. Als we dichterbij komen juicht mijn moeder: “kijk, dit is de school waar ik werk! Dat is ook toevallig!”

Ik tik de code van de gesloten deuren in. Een verzorgende begroet mijn moeder hartelijk. “Heb je lekker gewandeld met je dochter?”

“Ja, naar de winkels,” antwoordt mijn moeder. “Maar ze waren allemaal dicht, dus ik heb niets gekocht.”

Enkele jaren geleden werd er Alzheimer bij mijn moeder geconstateerd. Zij woonde toen nog thuis. Sinds 2017 schrijf ik haar ziekte van me af.