Ik heb een echte toevals-ontdekking gedaan, en niet zomaar eentje.
Een schoonmaakkarweitje is de boosdoener. Nou ja, de oorzaak dan. Achter de kast is een stukje van de plint verdwenen. Niet geknaagd, maar mooi recht. Op de plaats van het ontbrekende stukje plint is een ander stukje hout geplaatst, je zou haast denken dat het een deurtje is. Ik meen zelfs een soort huisnummer te herkennen, al is het dan wel erg klein.
Het is duidelijk, hier moet sprake zijn van een kabouterwoning, en dat is altijd een prettige verrassing! Of misschien was Pinkeltje wel uit Pinkeltjesland teruggekomen om bij mij in huis te komen wonen! Verschillende dagen hield ik het deurtje zo goed mogelijk in de gaten. Veel geluk had ik daar nog niet bij en om nou de hele dag bij dat deurtje op wacht te zitten is in de praktijk niet zo goed mogelijk. Tijd om de moderne techniek in te schakelen.
De kast blijft een stukje van de muur, zodat ik ruimte heb om te manoeuvreren. Voor mijn camera knutsel ik een handig standaardje en een bewegingsmelder moet ervoor zorgen dat het licht aangaat zodat er automatisch een goede foto kan worden gemaakt. Geen felle lamp, een lantaarntje is voldoende. Ik wil de bewoner ook geen schrik aanjagen. Tenminste, niet teveel.
Om te voorkomen dat de kabouter zich zo snel uit de voeten maakt dat de foto gegarandeerd mislukt leg ik een aantal stroken plakband neer, uiteraard met de plakkant naar boven. Dat houdt 'm wel even tegen! Uit de speelgoeddoos vis ik enkele verkeersbordjes met 'verplicht voetpad' op. Dat moet ervoor zorgen dat hij precies in de richting van de camera gaat lopen. Alles voor een mooie foto!
Een gespannen waslijntje moet ervoor zorgen dat onze hond de nodige afstand houdt, van hem heb ik foto's genoeg.
Tevreden over mijn opstelling ga ik die avond naar bed. Ik heb er nog even aan gedacht om onder een dekentje in de woonkamer te gaan liggen, maar ik ben te bang dat mijn eventuele gesnurk de openbare kabouteractiviteiten niet ten goede zal komen.
Het is lastig om de slaap te vatten, maar de vermoeidheid helpt een handje. Als de wekker in de ochtend luid rammelend de nieuwe dag aankondigt spring ik met een vaartje mijn bed uit en roetsj naar beneden.
Het tafereel dat ik aantref is nogal verrassend. De plakband op de vloer is verdwenen, die blijkt keurig op een plakkerige prop in de afvalemmer te zitten. Dat is niet het enige. Er ligt een klein briefje naast mijn camera en met moeite kan ik de petieterige lettertjes lezen: Je kunt beter de volgende keer de lensdop verwijderen.
(c)2018 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay
Dit steekwoordenverhaal past in de schrijfuitdaging van december 2018:
