Het briefje met 'De tweede kans' verwart me, vooral als ik naga wat er deze avond allemaal is gebeurd. Ik laat de gebeurtenissen nog eens de revue passeren. Eerst vind ik op de zolder van het sloophuis achter het houten schot een geheimzinnig doosje. Als ik het uiteindelijk open heb gekregen blijkt er een raadselachtig voorwerp in te zitten dat, mede door toedoen van collega Jacco, door het raam buiten tussen een stapel stenen terecht komt. We zoeken ons suf, tevergeefs, en nadien blijkt dat het voorwerp weer gewoon in dat doosje zit. Zou dat 'de tweede kans' zijn? Dat het voor de tweede keer in dat doosje zit? En wat zouden dan die twee knopjes betekenen? En waarom één grote en één kleine? Het enige dat ik kan bedenken is dat het uitstekende knopje bij het breken van het venster is ingedrukt en daarmee 'iets' in werking heeft gebracht waardoor het ding voor de tweede keer in dat doosje terecht is gekomen. Het klinkt haast te vreemd om waar te kunnen zijn. Maar toch. Voorlopig is het de enige verklaring die in me opkomt. Ik schud mijn hoofd. Zoiets had ik tot voor heel kort absoluut niet mogelijk geacht.

Dan is er nog die andere knop, die grote. Hij steekt niet zo uit, maar de contouren zijn toch zichtbaar. Wat zou er gebeuren als ik daarop druk? Het is spannend, maar ook een tikkeltje beangstigend. Nou ja, iets meer dan een tikkeltje.

Nu ik al een stuk of vijf rondjes rond de tafel heb gelopen om het voorwerp uitgebreid aan alle kanten te kunnen bekijken komt het idee op om er een foto van te maken. Gek dat ik daar niet eerder aan gedacht heb. Ik trek mijn mobiel tevoorschijn en richt 'm op het voorwerp. Net als ik wil afdrukken schiet het toestel uit mijn vingers. Vreemd. Ik weet toch zeker dat ik het goed vast had.  Ik probeer het nog eens, maar opnieuw schiet het tussen mijn vingers vandaan. Deze keer komt mijn telefoon op de grond terecht en een flinke barst op het scherm is het gevolg. Voor een derde keer proberen? Ik denk ineens aan het verbrijzelde magneetje en ik stop mijn telefoon, na gecontroleerd te hebben of hij het nog wel doet, toch maar weer weg.

Die grote knop blijft me intrigeren. Ik bedoel, wat kan er nou helemaal gebeuren? Ik pak het voorwerp weer op en laat mijn wijsvinger een momentje boven de knop hangen. Dan is ineens mijn besluit genomen en ik druk. Een kort momentje houd ik mijn adem in, ik leg het voorwerp in het doosje en ik kijk om me heen. Er lijkt niets veranderd. 'Wat had ik dan verwacht,' zeg ik lachend tegen mezelf. Het is heel tegenstrijdig, maar ik voel vooral opluchting.

Dat is van korte duur. Mijn oog valt op het doosje op tafel. Er lijkt ineens een soort mist omheen te hangen, de contouren van het doosje verzachten zich, worden vager. Dan ineens is de mist verdwenen – maar het doosje ook.

Het duurt een paar seconden voor de schrik zover zakt dat ik me weer kan bewegen. Waar is het nu gebleven? Waar ik ook kijk, op de stoelen, op de grond, zelfs weer op de kast, nergens is een spoor van het doosje te vinden.

Het duurt een uur voor ik, nog steeds verbaasd, het licht doof, de deur van de keet open en weer naar buiten stap.

Nieuwe schrik stroomt door mijn lijf als ik om me heen kijk. De berg stenen is verdwenen, de stapel hout ook. Er zijn geen restanten meer van het sloophuis, want daar staat het huis. Precies zoals een dag eerder, nog volledig in tact.

Ik weet niet of mijn baas hier blij mee gaat zijn…

(c)2018 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay

Dit verhaal past in deze uitdaging, waar je de hele maand november aan kunt meedoen: