Mijn vliegeravontuur

Met open mond stond ik te kijken. Een paar jongens uit mijn klas hadden een mooie vlieger en op het veldje bij de school wedijverden ze welke vlieger het hoogst kon komen. Dat wilde ik ook! Helaas werkten mijn ouders wat minder mee en weigerden me zomaar zo'n ding cadeau te doen.

'Vraag maar met je verjaardag!'

Een mooi advies, maar ik was een paar weken geleden jarig geweest, dus dat zou veel te lang gaan duren. Wat blijft er dan over? Er zelf eentje in elkaar knutselen. Eigenlijk nog veel leuker ook.

Vol goede moed ging ik aan de slag, ik begon met het verzamelen van materialen. Gewone dunne latjes zou het mooiste zijn, maar bij gebrek daaraan zocht ik dunne takjes bij elkaar. Het is maar goed dat er geen standaardmaten op vliegers staan, ik moest gewoon de afmetingen van mijn werkstuk aanpassen aan wat ik kon vinden. Om de vlieger te bedekken koos ik een plastic zak, die ik openknipte. Met kleine spijkertjes pinde ik de zak vast aan de takjes, en dat is iets dat je niet moet doen. Met een beetje wind scheurt de hele handel gemakkelijk los. Dan maar met plakband.

Natuurlijk moet er ook een lang touw aan de vlieger vast zitten, en ook dat moet liefst zo licht, stevig en dun mogelijk zijn. Nergens te vinden dus. Gelukkig lag er in de la nog een hele nieuwe waslijn op een rolletje, dus die knoopte ik vast aan mijn creatie.

Tijd om mijn werkstuk een luchtdoop te geven en geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om dat op hetzelfde veldje als mijn klasgenoten te doen. Eerst wilde ik het vliegeren onder de knie krijgen, daar had ik een ander veldje voor op het oog. Even dacht ik eraan om ook mijn fotocamera mee te nemen om mijn hoogvlieger vast te leggen, maar foto's maken én een vlieger in bedwang houden was toch wat veel gevraagd. Dan nog maar even zonder.

Ik legde mijn vlieger neer en rende zo hard ik kon om de wind vat te laten krijgen. En jawel, het lukte, mijn vlieger steeg al zeker een meter op. Toen was het veldje op. Nog maar eens geprobeerd. Een half uur lang draafde ik het veldje op en neer, elke keer zag ik hoe de vlieger een klein stukje hoger leek te stijgen.

'Waar ben jij mee bezig?'

Het klinkt boos, bars en streng. Onze dorpsagent, veldwachter Piekema, kijkt zoals gebruikelijk niet bepaald vriendelijk, terwijl hij mijn vlieger beetpakt. Voor mijn ogen wordt mijn creatie gereduceerd tot een hoopje puin, rijp voor de afvalemmer.

'Weet je niet dat het levensgevaarlijk is om te vliegeren hier bij die hoogspanningsmasten?'

Boos en verdrietig kijk ik rond. Nou zie ik de verkeersbordjes ook. Zelfs op de lantaarnpalen zitten ze. Verboden te vliegeren. Nou ja.

'Dan hoef je hem nog niet stuk te maken, rotzak!' Het floept er zomaar uit.

Agent Piekema, toch al geen fijnzinnig type, beschouwt een draai om de oren als een hoogst legitieme terechtwijzing, wat hem door veel ouders nog vergeven wordt ook. Hij haalt eens goed uit.

Precies op tijd duik ik weg. 'Rotzak, rotzak!' roep ik nog en ren er vandoor.

Misschien had ik niets moeten roepen, want hij zet tot mijn onprettige verrassing de achtervolging in. Voorbij het veldje ga ik links, dan rechts, daarna de brandgang in. Via de achterdeur schiet ik naar binnen en ren de trap op naar boven.