Vandaag is 't precies drie jaar geleden (alweer) dat jij je ogen voorgoed hebt gesloten. Zonder al teveel tranen heb ik afscheid van jou genomen, want ik wilde mijn verdriet over jou niet delen met de buitenwereld. Ik dacht dat ik 't zelf wel even zou kunnen oplossen, en dat ik niemand nodig zou hebben, maar misschien heb ik daar achteraf toch een klein beetje spijt van.

Ik merk dat ik de laatste tijd steeds meer over jou wil praten, ik wil delen over mijn gevoelens die ik al die tijd opgekropt heb diep van binnen, en ik wil praten over hoe die tijd voor mij was, wat ik gezien en gehoord heb, maar 't is zo raar omdat pas na een paar jaar te gaan doen. Terwijl iedereen 't verwerkt heeft en 't een plekje heeft kunnen geven, wil ik niks anders dan delen en helen.

Ze begrijpen niet dat ik 't er nog steeds (of beter gezegd pas nu) zo moeilijk mee heb om dit te verwerken en erover te praten. Ik heb al die gevoelens veelte lang weggestopt en ik merk dat ze vroeg of laat toch een keer naar boven moeten komen. Vandaag ging werkelijk alles fout op 't werk en ik kon niks anders meer dan huilen op een gegeven moment. Gelukkig kreeg ik de steun die ik nodig had, maar helaas kreeg ik die thuis later niet..

Misschien moet ik ook wel gewoon door gaan en door blijven gaan en er niet teveel bij stilstaan. De tijd kan niet teruggedraaid worden en er kan toch niks veranderd worden, maar ik wist niet dat je iemand zo erg kon missen. Dood is zo hard en 't doet tot op de dag van vandaag zoveel pijn, terwijl ik weet hoe hard jij die rust nodig had, hoe sterk je al die tijd was geweest. Ik gun je die rust nog iedere dag, maar dat maakt 't zeker niet makkelijker voor mij....