Januari 2019, ik zat thuis op de bank, een dag of twee voor ik voor het eerst naar IJsland zou gaan, ik herinner me het moment als de dag van gisteren. Mijn telefoon gaf een trilling: er was een messenger bericht binnen gekomen. Een bericht van Miranda. Ze had net op Yoors gereageerd op een van mijn posts, dat ze een bestelling wilde doen. Dat was uiteraard prima, en direct geregeld. 

Vervolgens kwamen we aan de praat, en vertelde ze dat ze erg ziek was, en haar levenseinde aan het voorbereiden was. Haar vraag was duidelijk: of ik bereid was een werk te maken voor op haar graf. 

Slik........

Zo'n grote vraag had ik nog niet eerder gehad, en ik voelde een brok in mijn keel. Lang hoefde ik er niet over na te denken, want als iemand mij zo'n vraag stelt, is het antwoord duidelijk: ik wil het zeer zeker voor je proberen! 

We spraken over de (on-)mogelijkheden en dat we beiden op zoek zouden gaan naar wat er technisch mogelijk was, uiteraard binnen de wensen van haar.

Ik voelde mij meer dan vereerd!

Na een eerste brainstormsessie van ons beide ging ik op vakantie en tijdens die vakantie heb ik veel aan de opdracht gedacht, uiteraard, en er veel met mij partner over gesproken. Ik had met haar afgesproken dat ik er verder met niemand over zou spreken, het was niet algemeen bekend dat ze ziek was, en al helemaal niet dat ze haar levenseinde aan het voorbereiden was. Op de gekste momenten kwam het tevoorschijn, en stak mijn onzekerheid de kop op, want als je zo'n vraag krijgt: dan moet datgene wat je maakt perfect zijn! Dat bleef maar door mijn hoofd spoken.

Er ging wat tijd voorbij, en af en toe was er contact. In mijn hoofd maakte ik de prachtigste werken in diverse technieken. Maar ik wist ook: als ik tevoren ga bedenken wat het moet worden, dan lukt het gegarandeerd niet! Ik kreeg de vrije hand in grootte en in materiaalgebruik, alleen de kleuren stonden vast: paars en lila-tinten. 

Paars was haar favoriete kleur, in ieder geval als het om mijn werkjes ging.

We hadden zo nu en dan contact, en op een goede dag was het zo ver dat ik de hotplate aanzette en aan de slag ging. Ik probeerde niet teveel na te denken, en "gewoon " te schilderen.

Ik kan je vertellen: wanneer je je zo enorm bewust bent van het waarom van de schildering die je gaat maken is dat enorm lastig, zo niet onmogelijk!

Maar eenmaal bezig leek het toch te lukken.

Ik maakte twee werken, en stuurde hier foto's van door via messenger.

Eén werk werd (zoals verwacht) direct afgekeurd, het andere wilde ze even op zich in laten  werken, de kleuren waren in ieder geval goed. Enige tijd later kreeg ik bericht dat het werk helemaal goed gekeurd was. 

Intussen plaatste ze zelf een berichtje op Yoors, waar veel reactie op kwam van de mede-bloggers...

In overleg heb ik het werk ingelijst en verstuurd.

De schildering is in goed orde ontvangen en heeft naast de ontvanger haar bed gestaan, waar ze er "dag en nacht" naar heeft gekeken. De tekening veranderde van kleur viel ook haar op: wanneer het licht in de ruimte veranderde, veranderde de bijenwas mee.

We hebben afgesproken dat ik een berichtje zou plaatsen hier op Yoors wanneer alles "achter de rug" was. Ik kreeg toestemming dan mijn verhaal te delen, en de tekening te plaatsen.

Ik heb geen woorden om het gevoel te beschrijven dat ik kreeg bij deze vraag. Ik was en ben zo vereerd dat iemand mijn werk graag wilde voor op de kist of een graf! 

Ik heb met heel veel gevoel aan dit werk gewerkt, en ben geroerd door de reacties die ik kreeg, de blijdschap waarmee het werk ontvangen is.

Enige tijd later werd het stil......

Inmiddels heb ik begrepen dat je bent gaan slapen, je bent een nieuwe weg begonnen.

Lieve Miranda, ik heb je nooit ontmoet, maar ik zal je nooit vergeten!!