Nachtelijke vakantieavonturen van oom Frits

'Als je maar niet denkt dat ik in dat bovenste bed klim,' bitst tante Coby, nog vóór oom Frits van zijn verbazing over dat onverwachte stapelbed is bekomen.

'Nee, dat dacht ik al,' antwoordt oom Frits eerlijk, 'dan zal ik dat wel doen.'

Oom kijkt de hotelkamer door, daar is hij trouwens erg snel mee klaar. Nee, hij had zich het begin van de wintersportvakantie toch wel iets anders voorgesteld, zelfs het beeld van de knappe baliedame is inmiddels vervaagd.

Nog even schat hij het vloeroppervlak in de kamer in, maar het is onmogelijk hier één, laat staan twéé matrassen op de grond te leggen.

Ook het badkamertje blinkt niet uit in wat voor rijkdom dan ook en bovendien is het, door ontbreken van enig soort van verwarming, steenkoud. Er zit maar één ding op: heel snel in bed kruipen.

Tante Coby ligt als eerste, inderdaad op het onderste bed.

'Gerieflijk is anders,' moppert ze, 'een steen ligt zachter.'

Oom hijst zich via het kleine trapje opwaarts. Hij moet op tijd bukken, het plafond is dichterbij dan hij zou willen. Met een zucht laat hij zich languit op het bed vallen. Het bovenste bed ligt aanmerkelijk zachter dan gedacht. Tot zijn verrassing slaakt tante ineens een gedempte gil en klinkt er een rijkelijk hoesten.

'Is er wat?'

'Uche, uche,' klinkt het, 'niet zo wild, er valt allemaal stof!'

Een paar minuutjes later is het stil, de vermoeidheid doet zijn werk. Toch klinkt er eventjes later een merkwaardig geluid. En nog eens. Aarzelend maar onvermijdelijk breekt het voeteneinde van het bovenste bed af en zakt naar beneden. En zo komt het dat oom Frits van een onverwachte sneeuw-loze glijbaan kon genieten.