Poef - Het Roze Koffertje Deel 10

“Waar is het roze koffertje?”
Sil keek haar zusje aan. Dat ding was toch leeg?
“Op zolder terug, in de andere dimensie.” Antwoordde Sil.
Ze was amper de loods in geraakt toen ze de deur achter haar terug had horen openen, en Mina had zien staan, die haar kennelijk was gevolgd.
“We gaan er naartoe.” Antwoordde Mina.
Sil merkte dat Mina in een van haar handen enkele ongeopende enveloppen had.
Ze hoopte maar dat ze niet in de problemen zou komen, door de kleine meid te volgen, maar wist sowieso niet zo meteen wat beters te verzinnen.
“Hoe dan?” vroeg Sil. Mam had de originele porteerpoort, en de andere toestellen waren in het bezit van Banter en de jongens.
“Cabine.” Zei Mina. En leidde Sil naar een plaats in een uithoek in de loods.
“Vader heeft deze zelf gemaakt.” Zei Mina. “Vorig jaar. Bij zijn laatste bezoek. Er zit een chip in voor jou.”
“Een chip?”
“Een porteerchip.”
“Wat is dat nu weer? En hoe weet jij dat allemaal?”
“Omdat ik hem de blauwdrukken er voor heb gegeven. Jij en ik lijken erg op elkaar. In tegengestelde vorm. Bioritmisch. Dat maakte mij de ideale template.”
“Je weet dat ik mam’s Reborn ben?”
“Ja”
“Jij bent die van paps.”
“Heh? En Merel dan? Ik dacht dat paps geen reborn was?”
“Het is ingewikkeld. Maar elke Reborn baart ook een Reborn van haar partner. Daar was mam geen uitzondering in.”
“Maarre… ik ben helemaal niet mannelijk.”
“Foutje van de natuur. Maakt niet uit, niet meer, niet nu. Jij hebt een taak, net als ik die heb.”
“Wat is die dan?”
“Onze originele lotsbestemming vervullen, of onszelf kopiëren via Rebirthing, tot die vervult raakt. We zijn erg dichtbij. Onze ouders die elkaar ontmoetten, was een grote stap voorwaarts in het multidimensioneel wonen.”
“Als wij Reborns van onze ouders zijn, wilt dat dan zeggen dat wij…?” begint Sil.
“Ik zal altijd zielsveel van je blijven houden, zoals paps dat ook van mams heeft gedaan, en omgekeerd, ook al woonden ze op andere dimensies. Net zoals wij ook op verschillende dimensies zullen wonen. Maar hier komt voor ons een scheiding. Wij zijn bioritmisch niet compatibel zoals mams en paps dat waren. Dat gedeelde is vervuld. Het is tijd voor een volgend hoofdstuk.
Volg de chip.
Op dat moment komt Merel de loods binnengelopen, en ziet Mina en Sil bij de cabine staan.
Ze herinnerd zich dat enkele jaren terug, haar vader had gezegd daar nooit iemand in te laten.
Bruno had haar ooit verteld, dat op een dag vader in de cabine was gestapt.
Dat was de dag geweest dat Mina uit het niets was verschenen, als opvolger van Mam.
Het begin van het einde voor een Reborn.
Ze ziet Sil naar de cabine lopen, en roept luid: “Neeeeeee” terwijl ze richting Sil springt en nog net haar hand vastheeft voor ze beiden baadden in een helder wit licht.
Met beelden die normaal enkel voor ogen komen tijdens een zware migraine aanval voelen ze zich door een tunnel gesleurd worden ergens tussen tijd en ruimte heen.
Dan niets meer.
Gehuil.
Een eerste schreeuw, er wordt een baby geboren.
De moeder kreunt, huilt, lacht.
Een tweede schreeuw, een tweelingzus.
De vader kijkt vol trots naar zijn twee gloednieuwe parels van dochters.
“Hoe gaan ze heten?” vraagt een verpleegster.
“Merel,” zegt de vader, “de oudste is Merel, en de jongste Silvia”.
In een ander tijdperk grijnst kleine Mina.
Ze opent een portaal, en haalt het roze koffertje vanop de zolder, voor ze de enveloppen, nog steeds dichtgeplakt, in de dubbele bodem terug steekt, en het meeneemt naar haar thuisdimensie.
Het goed wegstekend in de cabine. Voor ze zelf in rook op gaat.

De toekomst, is voor later.

Einde.