Ik ben pas toegetreden tot een geheime club. Voorheen wist ik niet dat die er was, ook niet dat je er lid van kon worden. Toen ik werd ingewijd had ik geen idee hoe groot deze club was en dat ieder lid onvrijwillig tot deze club toetreedt.
Ik was bijna 3 maanden zwanger, het hartje hadden we al zien kloppen. Deze week zou ik de 12 weken echo krijgen en hopelijk een duidelijke foto van de baby zien, zodat we onze vrienden en familie op de hoogte konden stellen van het blijde nieuws.
Ik had niet zoveel over miskramen gelezen. Dat wilde ik niet, plus had ik een goed gevoel over de zwangerschap. Zo ver ik wist, had niemand in mijn directe omgeving een miskraam gehad, dus waarom zou mij dit overkomen.
Maar omdat je vaak pas hoort van mensen dat ze een miskraam hebben gehad als je er zelf over praat, wilde ik dit stuk schrijven voor de vrouwen die dit helaas ook nog zullen meemaken en de mensen in hun omgeving die niet weten wat een miskraam inhoudt.
Ik was al een beetje gewend geraakt aan de bandenpijn door het groeien van de baarmoeder. Nu voelde ik de pijn meer over de hele baarmoeder, een zeurende menstruatie pijn. Maar het was nu anders dan voorheen. Maar omdat je lichaam door dingen heen gaat die je nooit eerder hebt gevoelt, wuifde ik mijn slechte gevoelens weg. Soms kwamen die gedachten wel, van wat als het mis gaat. Maar die gedachten had iedereen, toch?
Ik werd vroeg wakker, ging naar de toilet en ik bloedde een beetje. Nu had ik al van vriendinnen gehoord dat dit kon gebeuren, maar dat dit niet erg is.
Ik belde voor de zekerheid de verloskundige. Zij zei dat ik een maandverbandje in moest doen en kijken of het veel meer zou worden. Zij maakte zich nog geen zorgen want de hoeveelheid die eruit kwam mocht. Maar na een kwartier kreeg ik een enorme pijnscheut in mijn baarmoeder, er klapte iets open en ik bloedde alsof ik aan het plassen was.
De huisartsenpost gebeld, ik moest maar wachten en het zelf laten gebeuren. Als ik 2 maandverbanden vol had in een uur en koorts zou krijgen, dan kon ik weer bellen. “Maar ik bloed alsof ik plas”. “Nee, mevrouw ook dan.”
Na een half uur vroeg ik mijn man de huisartsenpost weer te bellen. Ik dacht dat ik dood ging. Wat ik dus ook niet wist, is dat als je rond de 5 á 6 weken een miskraam krijgt dit kan voelen als een hele heftige menstruatie. En als je verder bent in je trimester je een soort ‘mini bevalling’ krijgt waarbij de vrucht en placenta eruit worden geduwd. Ik had enorme pijn scheuten om de 3 minuten.
Het voelde alsof er leven uit mij ging en ik wist, dit is klaar. Uiteindelijk doorverwezen naar het ziekenhuis en bij de interne echo was er geen leven meer te zien. De gynaecoloog verwachte dat alles er vandaag of morgen wel uit zou komen, dus daarom geen zuigcurettage*. Verslagen gingen we naar huis. En nu afwachten, maar waarop? De dokter had paracetamol geadviseerd tegen de pijn die tot laat in de middag nog aanhield.
Ik had al foto’s op het internet gezocht, want ik realiseerde mij dat als de vrucht bijna 12 weken is, ik mij voor moest bereiden hoe onze kleine baby eruit zou kunnen zien. En daarna, waar moest ik met de vrucht naartoe?
Achteraf vind ik het zo raar dat de verloskundige en gynaecoloog niet vertellen wat er nu gaat gebeuren of wat je moet/kan doen als de vrucht eruit is gekomen. Dit heb ik aan de hand van ervaringen van mensen gevonden.
Als de vrucht al wat groter is gebruiken sommige mensen de water methode. Waarbij ze de kleine baby tijdelijk in water bewaren, zo kun je het gezichtje en de vormen van de baby goed kan zien. Mensen bewaren dit dan in de koelkast voor wat dagen om zo afscheid te nemen.
Er zijn ook mensen die de vrucht door de wc spoelen. Begraven bij een graf van een geliefde, in de tuin of in een plantenbak. En planten daar dan bloemen of een boompje op. Ook waren er mensen die de vrucht cremeerden. Veel mensen noemen hun vrucht baby ster of vlinder. Wij hebben onze ster begraven, zodat we altijd een plek hebben om heen te gaan.
En als aandenken heb ik een miskraam juweel gekocht. Dit is voor mij een hangertje met een klein voetafdrukje erop. Ik merkte dat het belangrijk voor mij is dat het verlies wezenlijk wordt gemaakt. Dat mijn sterren kindje bestaansrecht krijgt, door mijzelf toestemming te geven het verlies er te laten zijn en daar uiting aan te geven. Soms hoort men dat de omgeving denkt, maar het was nog niets. Maar zodra je zwanger bent, ben je moeder. Hoe lang of hoe kort je het mocht dragen. De knop is om en deze is dan niet meer uit te zetten.
De vernietiging van je hele toekomst beeld, je lichaam die nog zwanger voelt, terwijl er geen baby meer is. De onmacht door geen enkele controle te hebben over deze situatie. Het verdriet om het kind wat je nooit zal vasthouden, nooit zal zien opgroeien, nooit mag leren kennen. En geen enkele nieuwe zwangerschap gaat dat stuk veranderen, want je wilde dit kind en deze zwangerschap ook. Het opnieuw beginnen om een zwanger te worden en het verlies van dit kindje, zijn twee aparte zaken.
Wat mij erg heeft gesteund is dat ik na de miskraam, lid ben geworden van een facebook groep voor vrouwen die een miskraam hebben gehad. Elke week komen er weer vrouwen bij. De gynaecoloog zei dat 8 van de 10 vrouwen die zij in het ziekenhuis krijgen een miskraam heeft gehad. Eigenlijk vind ik dat als zoveel mensen dit meemaken dit eigenlijk veel meer bespreekbaar zou moeten zijn. Voor mij was het belangrijk om dit te kunnen bespreken met mensen die kunnen zeggen, “ik ook”. En verhalen te lezen van anderen en te weten ik ben niet alleen. Ook al doet dit niet minder pijn, maar geeft wel steun.
Maar ik begrijp de geheimhouding ook, want toen het gebeurd was wilde ik het liefst tegen niemand zeggen. Nog steeds niet. Ik had ooit gelezen dat vrouwen zich schamen na een miskraam. Toen dacht ik; waarom, daar kun je toch niets aan doen. Maar ik had het ook, ik voelde schaamte, ik weet nog steeds niet waarom. Maar ik wilde het liefst dat niemand het zou weten.
Wat ik erg vond, was dat ik zo weinig begeleiding kreeg vanuit de zorg. Terwijl ik niet wist wat er gebeurde of hoe ik hierna verder moest. Dat niemand mij vertelde wat ik kon verwachten de komende dagen of wat te doen met de vrucht. En je misschien wel een piep klein baby’tje eruit ziet komen. Ik heb mij nog nooit zo verloren en hulpeloos gevoeld als toen. Zeker omdat het zoveel voorkomt, zou hier veel beter voorlichting over moeten zijn en in mijn geval een betere nazorg vanuit de verloskundige.
Wat blijkt is dat je altijd een check up moet krijgen om te kijken of de baarmoeder helemaal schoon is, want als er weefsel achterblijft kan dit zorgen voor ontstekingen met alle gevolgen van dien. De verloskundige wilde geen na controle afspraak maken, want het moest er maar natuurlijk uitkomen bij de volgende menstruatie, wat 4 tot 6 weken kan duren en in sommige gevallen nog langer.
Uit de info van de miskraam support groep bleek dat alle vrouwen na een week of twee een na controle kregen, om te kijken of de baarmoeder echt leeg is en er geen curettage moet worden gedaan. Deze controle moet je altijd laten doen.
Wat ik heb gekregen heet een spontane miskraam, waarbij de miskraam zelf opgang wordt gezet door het lichaam. Ook heb je missed abortion, dat is wanneer het hartje niet meer klopt, maar het lichaam heeft de vrucht nog niet zelf afgestoten. Dit kan op een natuurlijke manier opgang komen binnen 1 á 3 weken, of mensen kiezen voor een curettage of tabletten waarbij de miskraam opgang wordt gezet.
Nog nooit heb ik geweten dat dit verborgen verdriet door zo veel vrouwen wordt gedragen. Ik schrijf hier niet over het verdriet van de vaders, omdat ik enkel mijn eigen ervaring kan beschrijven als vrouw. De uitdrukking dat ik bij een geheime club hoor heb ik van een vader die in een blog beschreef dat hij nu bij de geheime club hoorde, omdat je vaak pas hoort dat mensen een miskraam hebben gehad als je er zelf ook één hebt meegemaakt. Dan kom je er ineens achter hoeveel mensen dit meemaken. En je pas echt begrijpt wat het inhoudt als je het hebt ervaren. We zijn met meer dan je zou denken. Ik dacht vroeger bij een miskraam dat iemand alleen een bloeding zou krijgen en dat is het dan.
Nog nooit heb ik meer respect voor vrouwen gekregen dan nu. En dat kinderen krijgen echt een wonder is en niet vanzelfsprekend.
*Zuigcurettage is het wegnemen van weefsel uit de baarmoeder door middel van een - meestal hardplastic - zuigbuisje verbonden aan een zuigslang. Dit wordt zowel gedaan bij een abortus en missed abortion(miskraam) waarbij weefsel is achter gebleven.
