Henry bekeek zijn slaapkamertje. Nou, kamertje... Zeg maar rustig 'hok'. Het vertrek was ongeveer vierenhalve vierkante meter groot. Zo ging het altijd. Zijn vijf jaar oudere broer Barry had de grootste kamer weer. Deze oude bovenwoning in Meppel moest nu voor onbepaalde tijd het 'thuis' zijn voor Henry, Barry, hun moeder Ria en hond Leica. Enkele vierkante meters... Eerder woonden ze nog in Giethoorn, met drie huizen op een mooi groot kavel, een enorme tuin dus. Eigenlijk meerdere tuinen, 3 boten; één grote punter, een kleinere punter en een kajuitboot, allen uitgerust met een 4- of 6 pk buitenboordmotor. In de zomer kon je vanachter het laatste huis, welke aan het water lag, op de boot stappen en wegvaren. Het kanaal op of naar één van de vele meren die Giethoorn rijk was. 's Winters kon je vanaf dezelfde plaats het ijs opstappen en wegschaatsen, een ongekende luxe, zou je zeggen en dat voor een periode van tien jaar. Schijn bedriegt soms. Maar goed, dat was vóór de scheiding van vader Hans en moeder Ria...

Daar zat Henry, op z'n bed. Links van hem een groot raam, met zicht op straat, het betonnen containerblok en tegenover een doodlopende weg. Aan het einde van die weg liep de spoorlijn. Regelmatig kon je de de trein zien en horen. Maar alles went en op een gegeven moment merk je er niets meer van. Als je wat uit het raam hing en naar links keek, zag je de snackbar op de kruising, naast de Edah, welke buiten het zicht viel. Rechts was niets te zien, behalve het verdere verloop van de straat. Het uitzicht naar voren vanaf het bed, was voor Henry een deur van een inbouwkast en rechts van hem de deur naar de gang. De kastdeur kon niet helemaal open want dan kwam deze tegen het bed aan. Een klein bureau-achtig tafeltje, ooit gekocht via de school waar hij nog steeds op zat, de L.T.S; stond tussen het achtereinde van zijn bed en de muur met de gangdeur geklemd. Er bleef enkel een 'looppad' over van zo'n vijftig á zestig cm. breed en tweeëneenhalve meter lang. Het bouwbehang zat nog steeds op de muren, van deze toch al vrij oude woning, zonder cv-installatie. In de winter zouden de ijsbloemen op de enkel-glas ramen staan... aan de binnenkant. Hij keek naar het behang wat hij gaandeweg steeds meer zou gaan haten. Wit met zwarte katjes. Het ene katje keek naar links en het volgende naar rechts, en zo verder.

Een hele overgang voor dit restant van het disfunctionerende gezinnetje. Kutgezinnetje, zou ik bijna willen zeggen. Eén van de eerste dingen die Barry zei tegen zijn broer en moeder, toen ze er net woonden was: "Ik ga jullie allebei hártstikke gek maken!" Die zin maakte behoorlijk indruk en dat was Henry dan ook nooit vergeten. Waar dat dat vandaan kwam, kon hij absoluut niet plaatsen. Tot op de dag van vandaag nog nauwelijks. Helaas hield Barry zijn belofte...

© 15-02-2020 Copyright; Blog, titel(s) en teksten van/door: © The Original Enrique Alle rechten voorbehouden/All rights reserved. Image by Ralph Klein from Pixabay. Een aantal namen, plaatsen en nog een aantal vrij onbelangrijke details zijn fictief om privacyredenen. Eventuele overeenkomsten berusten op toeval. Derhalve kunnen aan dit blog géén rechten worden ontleend. Tags: #autobiografie#verhaal#gezin#verhuizen#scheiding#giethoorn