Eindelijk gelukt

Het kantoortje rook wat muffig. Het was blijkbaar al lang geleden dat iemand het gewaagd had om frisse buitenlucht hier te laten doordringen. Het was duidelijk dat ook de schoonmakers dit vertrek maar zelden binnenkwamen. Of dat iets zei van de schoonmakers of van degene achter het grote bureau durf ik niet te zeggen. Het raam was dan wel gesloten, de gordijnen waren wijd geopend, zodat het licht van de straatlantaarn helder naar binnen scheen. Toen ik beter keek zag ik dat de gordijnen niet met behulp van een koord bij elkaar werden gehouden, maar dat hiervoor een eindje waslijn was gebruikt.

'Ik zie u wel kijken.' Tot mijn verrassing klonk de stem nogal hoog en piepend. 'Gratis licht. Dit bespaart een hoop elektriciteit. Besparing en zuinigheid. Ingrediënten voor rijkdom, begrijpt u?'

Ik verbaasde me wel, deze zuinigheid leek meer op pinnigheid dan op wat anders.  Maar, zoals bekend, als sollicitant dien je je reacties enigszins af te stemmen op je mogelijke werkgever, dus ik knikte.

'Goed, neemt u plaats.' Hij gebaarde naar de enige vrije stoel, waarop een van oorsprong lichtblauwe plaid lag.

'Er ligt iets op.'

'Ah, had ik 'm daar gelegd. Geeft u hem maar even aan. Op mijn leeftijd kun je wel een dekentje over je benen gebruiken.'

Ik gaf hem het gevraagde aan, terwijl ik probeerde in te schatten hoe oud de man was.  Een vroege veertiger, hooguit. 'Alstublieft.'

Terwijl hij de plaid over zijn knieën drapeerde keek ik eens om me heen. Behalve het stof, dat rijkelijk aanwezig was, vielen twee boeken op zijn bureau op. Een oud exemplaar van de 'Camera Obscura' van Nicolaas Beets geschreven onder het pseudoniem Hildebrand, een boek dat met plakband bij elkaar werd gehouden. Een standaardwerk uit de vaderlandse literatuur, maar wie leest zoiets tegenwoordig nog? Op het andere boekje een afbeelding van een verkeersbord met de sprekende titel: 'Wijs in het verkeer.'

Hij zag me kijken. 'Ja, ja, een opfriscursus. Maar ik heb mijn rijbewijs inmiddels weer terug.' Hij greep het verkeersboekje en liet het met een voldane uitdrukking op zijn gezicht in de afvalemmer glijden.

Hij nam me vervolgens nauwlettend op. 'Zo. U komt dus voor de vacature.'

'Jazeker meneer.'

En u denkt dat u geschikt bent?'

'Natuurlijk meneer.'

'Dat is mooi, dat is heel mooi.' Hij keek me aandachtig aan. 'Uw ruimtelijk inzicht?'

'Dat zit wel goed.' Ik vroeg me wel af wat het invullen van staatjes in een boekhoudprogramma te maken had met ruimtelijk inzicht, maar ik waagde het niet om dat te vragen.

'We zullen een testje doen. Ziet u dit?' Hij schoof een doos met veelkleurige blokken naar me toe.

'Blokken?'

'Aha, u bent opmerkzaam. Inderdaad, dit zijn blokken. Het gaat om ruimtelijk inzicht, begrijpt u?'