Eindelijk gelukt
Het kantoortje rook wat muffig. Het was blijkbaar al lang geleden dat iemand het gewaagd had om frisse buitenlucht hier te laten doordringen. Het was duidelijk dat ook de schoonmakers dit vertrek maar zelden binnenkwamen. Of dat iets zei van de schoonmakers of van degene achter het grote bureau durf ik niet te zeggen. Het raam was dan wel gesloten, de gordijnen waren wijd geopend, zodat het licht van de straatlantaarn helder naar binnen scheen. Toen ik beter keek zag ik dat de gordijnen niet met behulp van een koord bij elkaar werden gehouden, maar dat hiervoor een eindje waslijn was gebruikt.
'Ik zie u wel kijken.' Tot mijn verrassing klonk de stem nogal hoog en piepend. 'Gratis licht. Dit bespaart een hoop elektriciteit. Besparing en zuinigheid. Ingrediënten voor rijkdom, begrijpt u?'
Ik verbaasde me wel, deze zuinigheid leek meer op pinnigheid dan op wat anders. Maar, zoals bekend, als sollicitant dien je je reacties enigszins af te stemmen op je mogelijke werkgever, dus ik knikte.
'Goed, neemt u plaats.' Hij gebaarde naar de enige vrije stoel, waarop een van oorsprong lichtblauwe plaid lag.
