21-01-2020 ... De sneeuw wees de weg (Oostenrijk, dag 2)

Ik zit met m’n stuiter voor het raam die uitkijkt op de bagagemannen en de bagage. Een van de mannen ziet mij en hij lacht zijn witte tanden bloot en geeft me het ‘peace’-teken. Ik moet lachen en de man naast me kijkt me verbaasd aan. En ik laat het zo. Ik ben ‘thuis’. Hallo Oostenrijk. In de aankomsthal sta ik te dromen en m’n koffer raced langs me heen, en van weersomstuit loop ik een Hollander zowat omver terwijl ik erachteraan ren. Deze ziet gelijk mijn ‘probleem’ en pakt m’n koffer van de band. Hij en z’n vrienden wensen me lachend een fijne reis. Ik zwaai nog wat na en vervolg m’n weg naar de autoverhuur. Dat was allemaal rap geregeld en ik kon m’n karretje uit de garage opvissen. Verrassing waar ie zou staan, maar de dame van de verhuur gaf de tip m’n autosleutel te gebruiken en de lichtjes te volgen. Tuurlijk! Maar het werkte wel en ‘m snel gevonden. Leuk wagentje zo te zien. En toen ik ging rijden proefde ik al snel de luxe die ik onder m’n billen had rijden. Stoelverwarming (wat is dat lekker, hé) en verwarmde spiegels. Echt wel heel praktisch als het koud is buiten. En ik ben nog al eens buiten de auto, om een foto te maken. Dan hijs is me niet in m’n jas. Dan is het een genot om op een warme stoel te gaan zitten. Met een kwartiertje rijden ben ik bij mijn airbnb. Een student verhuurt haar flatje aan sukkels zoals ik. Ik kan die flat niet vinden, ondanks google maps. Flats zijn ook niet leuk. En ik dacht ‘m gevonden te hebben (en dat had ik ook) maar twijfel. En mijn twijfel word beantwoordt met sneeuw die begint te vallen. Ja, hé, niet nu, hé!! Driftig aan de whatsapp en uiteindelijk bleek ik er al geparkeerd gestaan te hebben, dus. Nou, op naar mijn eerste ervaring in een airbnb. Ik had de hoofdprijs betaald, waar menig hotel een ontbijt bij serveert, maar ik wist bij dit meisje in ieder geval dat ze op me zou wachten, want ik had geen idee hoe laat ik bij haar zou kunnen zijn, dus vandaar deze keuze. Ik beland in een te kleine kamer, omdat het bed een enorme omvang heeft. Wel net zo ongezellig als een hotelkamer. Gelukkig maar, kan ik alvast wennen. Na wat beleefdheden, hoopte ik op een kopje koffie of een kopje thee, maar daar deed ze niet aan. Jammer, zou de ervaring (en het geld) een stuk aangenamer gemaakt hebben. Ik vraag hoe laat ik de volgende dag het pand moet verlaten en ook dat zijn hotelregels. Opzouten voor 10 uur ’s morgens. ‘Wil je me dan om 9.00 uur wakker brullen, want ik denk niet dat ik uit mezelf wakker word namelijk.’ Ze vond het geen probleem. Okay, die is extra op hotelservice. Ze maakte me persoonlijk wakker en helaas had ze weer geen kopje koffie in haar handen. Moe stap ik uit bed en ben benieuwd naar de witte wereld buiten. Ik kijk uit het raam en mis het Oostenrijkgevoel. Niet alleen ligt er een piepdun laagje sneeuw, maar ook geen berg te zien. Ik maak een kopje koffie met heet water dat uit de kraan komt en laat het me smaken. Ik maak een bolletje met smeerkaas en dat is mijn ontbijt de eerste dag in Salzburg. Ik verheug me op mooiere oorden in de bergen en besluit snel op te krassen uit dit depressieve flatgebouw, waar ik overigens heerlijk geslapen heb, maar veel te kort

Een flauw laagje sneeuw 😉

En toen … Ja, dat is zelfs voor mij een verrassing. Ik pak de kaart die in de auto ligt en bekijk eens welke kant ik op wil. Ik heb wel een soort van doel, maar of ik die ga halen is bij mij altijd onderhevig aan veranderingen. Ik wil richting Karinthie, want die kant op, zit de makelaar die ik wil spraken en een los/vaste afspraak mee heb. Ik besluit gewoon te gaan rijden en zie wel waar ik strand. Ik, geen stadsmens, wil zo snel mogelijk Salzburg uit. Google maps volgt trouw mijn aanwijzingen en vervolgens google. En ineens geeft google, terwijl ik ergens stil sta om een foto te maken een tip. Watervallen in de buurt. Waterval wordt het. Ik ga van de route af en ga richting Gossau. Ik ben er voordat ik er erg in heb en ben een beetje terughoudend om de klim te maken, maar als ik wat wil zien, heb ik geen keuze. De sneeuw was hier beduidend meer dan in Salzburg, dus, m’n warme wandelschoenen die tot mijn enkels komen, omgetoverd in m’n nieuwe wandellaarzen, die halverweg mijn kuit komen. Die klapkuiten van mij hebben altijd moeite om een laars erom heen te krijgen, maar deze laarsen zijn top en later zou blijken, ook waterdicht. Daar waren ze op gekocht, maar je weet het niet he. Gladheid en sneeuwdichtheid gecontroleerd voor ik de trappen omhoog ga. Ik word toch echt een stijve ouwe muts, hoor. Als de dood dat ik onderuit vlieg, gebeurt er gewoon helemaal niets en had ik, ja had ik, gewoon heel ontspannen omhoog kunnen lopen. Ik geef mijn vermoeidheid maar de schuld . Mijn laarsen zijn namelijk antislip wat mij betreft. Voor een tientje bij de Wehkamp (met inwisseling van mijn kerstpresentje/cadeaubon van mijn werk) toplaarsjes aan mijn beentjes hangen. Het uitzicht is adembenemend en ik lijk wel alleen op de wereld, want ik heb de waterval voor mezelf. Ik luister naar haar geruis waarmee ze van de berg afvalt en ik prijs me een gelukkig mens, dat ik me dit kan veroorloven en dat m’n lijf het nog doet. Na al die moeilijke jaren flikt m’n hart het wel. Ook al hijg ik als een zwaar astmapatiënt, ik sta er en geniet, en prijs m’n lichaam op haar prestatie. Ik klop m’n besneeuwde laarzen tegen de rand van de auto, zodat ik niet per ongeluk van de pedaal glij. Ik kijk op m’n kaart hoever ik ben afgeweken van de route en hoelang ik nog wil rijden vanwege mijn vermoeidheid. Niet lang, besluit ik en zoek op booking.com een aantal slaapplekjes uit die niet zo heel ver weg meer zijn en zie wel welke het wordt. Ik ga in ieder geval richting Abtenau. En een beslissing genomen, begint het ineens te sneeuwen. Dat moet dan ook zo zijn. Abtenau ligt om de hoek, het hotel had nog een tweepersoonskamer vrij, dus de keuze heeft de sneeuw gemaakt. Even een onverwacht sneeuwslippartijtje onder controle gebracht, ga ik vol goede moed richting hotel. En wat voor een hotel ...

Ik kom daar aan en het wemelt van de mensen. Blijkt het hotel aan een skipiste te liggen. Dat wordt pret voor mij. Skiën begin ik niet aan, en langlaufen ook niet, maar ik kan er wel kijkend lol van hebben. Ik check in en krijg, zoals booking.com belooft, een tweepersoonskamer met balkon (zonder balkon is overigens geen optie, want ik wil naar buiten kunnen), met uitzicht op de bergen én piste. Mijn dag kan niet meer stuk. Kreeg ik ook nog een kaartje voor de kabelbaan om naar boven te gaan, maar die heb ik laten verlopen. Per ongeluk. Wat de dame vergeten was te vertellen is dat het kaartje alleen die dag geldig zou zijn, terwijl ik nog zei dat ik de dag erna zou gaan, want nu zou ik niks zien boven, omdat de lucht grijs en dichtgetrokken was. Maar goed. Ik ben uiteindelijk 2 nachten gebleven, omdat het weergaloos leuk was daar. Niet het hotel eigenlijk. Een beetje saaie kille ruimten. Niet echt gemutlich. Gelukkig was de kerstversiering er nog wel. Toch nog een beetje kerst, want die viel natuurlijk vorig jaar in het water, na mijn shock dat m’n ex-lief was overleden. Het leuke van aan een piste logeren is de levendigheid. Niet alleen van de skiërs, maar ook van de stoere mannen op allerlei grote en kleine machines die de berg op kunnen. Wat een plezier om te kijken hoe die pistes onderhouden worden. Ik heb het geprobeerd te filmen, maar dat is een soort van kansloos in het donker. En al die mensen met lichtjes op hun hoofd die met de skies onder naar boven lopen, terwijl het donker is en de kabelbaan al twee uur niet meer open is. Ik was er benieuwd naar. Blijken dus avondsporters te zijn. Ja, ik leer nog eens wat. Ik kon niet stoppen met kijken. Te leuk allemaal. Waarschijnlijk is het voor de horende niet zo’n leuk hotel, want die kabelbaan maakt herrie, maar ik hoor het toch niet als ik mijn apparaten uit heb. De tweede avond gingen de sneeuwkanonnen aan om een nieuwe piste aan te leggen. En die maken echt serieus herrie. Je zal er maar naast slapen. Toegegeven dat de ramen behoorlijk geluiddicht waren.

Tijd om te gaan slapen ….. Welteruzzzzzten …… ik ben moe ….. Nou, op naar dag drie …

PS, ik lees echt al jullie reacties, maar heb geen tijd (begrijpen jullie vast heel goed) om ze te beantwoorden.