Deze week hadden we feestweek.
Medewerkers liepen in cowboy kleding, hadden hoeden op en er werd country en western muziek gedraaid.
De activiteiten hadden deze week een wildwest sausje.
Zo ook de spelletjes op donderdag,
ringen gooien over het geweer van de cowboy,
ballen gooien naar houten paarden.
Het meeste gelach kwam uit een huiskamer waar Jens zijn vrolijke hoofd uit een houten plaat naar buiten kwam.
"Wanted" stond er met grote letters op.
George, een 90 jarige in een rolstoel (met hoed) viste sponzen uit een emmer water en wierp ze richting Jens.
Mis.
De natte sponzen vielen vlak voor zijn wielen op de grond.
Nadat hij ze had uitgeknepen kwamen ze veel verder, de kleding van George werd steeds natter.
Hij lachte er smakelijk om.
Ik werd gewenkt, bezoekers wilden naar buiten, maar een van de dames wilde ook mee.
Ik probeerde mevrouw te verleiden om met mij een spelletje te gaan doen.
"zoek je vriendinnen maar op voor die onzin, ik heb wel iets anders te doen"
Ze liep wel een klein stukje mee zodat de bezoekers weg konden.
Daar kwam Mien op me aflopen, met hoogrode wangen en een paniekerige blik.
"ik moet naar huis, naar mijn ouders"
"dat is jammer, het is hier zo leuk, heeft u alle spelletjes al gedaan?"
Nee, zo ver was Mien nog niet gekomen.
"Zullen we eerst kijken voordat je je ouders op gaat zoeken?"
Ik probeer mijn zinnen altijd zo te draaien dat ik geen sprookjes vertel,
maar midden tussen de spelletjes kan ik ook de mededeling niet doen dat ze niet meer leven.
"Heel even dan"
Wat was ze gemakkelijk over te halen.
Het meeste gelach kwam nog steeds bij het 'schavot van Jens' vandaan,
Anna wiste het water van de vloer en Jens met een geruite theedoek van zijn hoofd.
We bleven even kijken, doordat Mien ook moest lachen verdween haar verwilderde blik.
Een tenger dametje gooide zichzelf bijna achter de spons aan,
een aantal toeschouwers moedigden haar aan.
Wat een leuke sfeer.
"Wilt u ook meedoen?" nodigde Anna Mien uit.
Mien deed een stapje naar achter en liet een van de heren voor gaan.
Terwijl deze zijn sponzen uit het water viste en ze een voor een richting Jens gooide probeerde ik Mien over te halen om mee te doen.
"Het is best leuk"
"ik vind het eigenlijk best zielig" mompelde Mien,
die indruk had ik niet als ik naar Jens keek.
Voor ik er over na kon denken mompelde ik
"Mien, hij wordt er voor betaald"
Zonder een woord te zeggen liep Mien naar de emmer,
viste er een kletsnatte spons uit en liep naar Jens,
ze poetste zijn kale bol met haar spons en vroeg aan Anne "doe ik het goed?"
Anne kon dit alleen maar lachend goedkeuren
Mien liep weer terug naar de emmer en maakte haar spons opnieuw nat.
Alles werd gewassen aan Jens zijn hoofd.
De toeschouwers schaterden het uit.
Mien stapte weer op me af, met een tevreden gezicht.
Even geen wachtende ouders en geen zorgen.
Op naar de volgende activiteit.
